فیض العلام فی عمل الشهور و وقایع الایام صفحه 245

روز : 22

در این روز ، سنه 13 ، (ابوبکر بن ابی قحافه ) وفات کرد (ابوبکر) از (بنی تمیم ابن مره بن کعب ) است و اسم و نسبش چنین است : (عبدالله بن عثمان بن عامر

بن کعب بن سعد بن تیم بن مره بن کعب ) در سنه 6136 از هبوط بخلافت رسید .

قبل از وفات خود ، (عثمان ) را طلبید باو امر کرد که وصیت نامه در باب خلافت عمر بنویسد که خلاصه معنی آن اینست که این وصیتی است از ابوبکر هنگامی که از این جهان بدیگر سرای میرود همانا من ، عمر بن الخطاب را بر شما خلیفتی دادم اگر کار بعدل و انصاف کند گمان من در حق او بخطا نرفته و اگر از طریق معدلت انحراف جوید ، من ندانم بلکه خداوند غیب داند و ظالمان بزودی کیفر فرماید .

چون این وصیت نامه بنهایت رسید ، (طلحه ) با چندتن از اصحاب درآمدند و آن معنی بدانستند طلحه سر برداشت و گفت : ای ابوبکر از خدای بترس ، فردا خداوند را جواب چه گوئی چون امروز بر مسلمانان حفظ غلیظی را والی گردانی که نفوس بر ماند و دلها را بر نجاند ؟

(ابوبکر) بر قفا افتاده بود ، امر کرد تا او را نشانیدند ، پس روی با طلحه کرد و گفت : هان ای طلحه مرا بیم میدهی که اگر خدا از من این پرسش کند جواب چه خواهم گفت گویم بهترین مردم را بایشان والی کردم .

(طلحه ) گفت : ای خلیفه رسول خدا پسر (خطاب ) بهترین مردم است ؟

ابوبکر در خشم شد و گفت : آری والله و تو بدترین مردمی و بعضی کلمات باوی گفت و او را از مجلس خود بیرون کرد ، پس روی با(عثمان ) کرد و گفت : تو در حق (عمر) چه گوئی

گفت : نهان عمر از آشکارش بهتر و از ماهمگان ، فاضلتر است پس ، کس بطلب عمر فرستاد و گفت : ای عمر ! من از برای تو عهد نامه ای نگاشته ام و ترا نائب و خلیفه خویش داشته ام کتاب عهد را فرا گیر و بادل قوی بکار خویش بپرداز .

(عمر) گفت : ای خلیفه رسولخدا مرا بخلافت حاجت نیست ابوبکر گفت : خلافت را بتو حاجت است تو ای عمر کار روز را بشب مگذار و کار شب را بروز حوالت مکن و چند کلمه از باب موعظه و پند باوی گفت ، پس رو کرد بحاضرین مجلس و گفت : ایمردمان ! عمر بن الخطاب را به امامت شما کاشتم ، آیا بدان راضی شدید یا کسی را استکبار و استنکاری است ؟ گفتند بد ، چه فرمان کنی سر از اطاعت تو بر نتابیم .