فیض العلام فی عمل الشهور و وقایع الایام صفحه 352

61 تا 75

61- (( کان الشیخ یوسف المذکور عدیم النظیر فی تخلفه باکثر المکارم من سلابه الجنبه وجوده السلیقه و متانه الطریقه و رعایه الاخلاص فی العمل و التحلی بالصفات الشریفه و التخلی عن الرذائل الدنیه و کتابه الحدائق کتاب جلیل لم یعمل مثله و

کتابه سلاسل الحدید فی الرد علی ابن ابی الحدید فی شرحه علی النهج و ذکر فی اوله مقدمه شافیه فی الامامه یصلح ان یکون کتابا مستقلا نظیر مقدمه کاشف الغطاء للشیخ جعفر الکبیر رحمه الله )) . (منه عفی عنه )

62- از مشارق الانوار (شیخ حسن عدوی حمراوی ) نقل شده که او از (ابن صباغ ) نقل میکند که (حسن مثنی ) از عم بزرگوارش امام حسین (ع ) خواستگاری کرد یکی از دو دختران او را. حضرت فرمود (فاطمه ) را برگزیدم که او بمادرم (زهرا) شبیه تر است تا (سکینه ) اما در دین همه شب در قیام است و هر روز در صیام و امام در حسن مانند حورالعین است و از سنخ نسوان خلد برین و اما سکینه فغلب علیها الاستغراق مع اله و لا تصلح لرجل و اما دخترم سکینه او رابهمه احوال در مشاهده حضرت ذوالجلال مستغرق است زنیکه حالت استغراق مع الله بر اوقات وی مستوعب و غالب باشد مرد را نشاید.

(منه )

63- ان (امراءالقیس ) غیر از (امراءالقیس ) شاعر معروف است و (ابوالفرج ) در (اغانی ) آورده که او شخص معتبری بود از عیسویان در زمان خلافت (عمر) ایمان آورد و سه دختر داشت (محیات ) و (سلمی ) و (رباب ). محیات را تزویج امیرالمؤ منین (ع ) کرد و سلمی را بامام حسن (ع ) و رباب را بامام حسین (ع ) تزویج نمود و از این سه دختر، رباب برگزیده و ممتاز بود، الخ (منه )

64- این ظالمان این کارها را برای آن میکردند که آن زهری که بآنحضرت داده بودند

بر مردم معلوم نشود و نزد مردم ظاهر سازند که آنحضرت بمرگ خود از دنیا رفته است (منه )

65- بعد از واثق بالله ، متوکل فدک را غصب کرد و او را تیول عبدالله بن عمر بازیار، نمود. ابن ابی الحدید آورده که در فدک یازده درخت خرما بود که رسولخدا (ص ) آنها را بدست خویش غرس فرموده بود و بنی فاطمه خرمای آنها را نگه میداشتند و در موسم حج که حاجیها بمدینه می آمدند از آن خرماها برای ایشان هدیه میفرستادند ایشان نیز در عوض مالی میفرستادند و باین سبب مال بسیاری برای بنی فاطمه جمع میشدچون فدک به عبدالله بن عمر، رسید آن درختان خرما را قطع نمود و بشران بن ابی امیه ثقفی قاطع آن نخلها چون ببصره عود نمود، مفلوج گشت .

(منه )