حکایت عطش: جرعه ای از زلال دعای ندبه صفحه 140

1- 346. میزان الحکمه، ج 1، ص 146، چاپ قدیم به نقل از الغیبه، ص 146.

2- 347. صراط، استاد علی صفایی حائری، ص 61.

دابرالمتکبرین»؛ و نسل متکبران را براندازی، «و اجبثثت اصول الظالمین و ستمگران را ریشه کن کنی «و نحن نقول: الحمدللَّه رب العالمین»؛ و ما آنگاه پروردگار عالمیان را ستایش کنیم (که به وعده خود وفا نمود و حق را پیروز کرد).

پیوند طولانی ولایت معصوم با ولایت خداوند

«اللهم أَنت کشّاف الکرب و البلوی ؛

خدایا! تو رفع کننده غم ها و گرفتاری ها هستی «و الیک استعدی و عندک العدوی ؛ و به سوی تو شکایت می آوریم که پاسخ آن نزد توست «و انت رب الاخره و الدنیا»؛ و تو خدای دنیا و آخرت هستی «و فأَغث یا غیاث المستغیثین»؛ پس به فریادرس، ای فریاد رس دادخواهان.

در این فراز به محض آن که از امام موعودعلیه السلام و تلاش های او و پیروزی ها سخن گفته، تمامی قدرت را به خداوند منسوب نموده و گویی می گوید: «لاحول و لاقوه الا باللَّه».

زیرا تشیّع، منادی توحید است و قدرت استقلالی برای ائمه علیهم السلام قائل نیست و از همین جاست که زیارت جامعه با صد تکبیر شروع می شود و حتّی در دعای توسل کلمه «عنداللَّه» تکرار می شود تا واسطه بودن مطرح شود.

آزادگی ائمه شیعه چنان است که شائبه هر نوع ادعای قدرت ذاتی چه در عالم تکوین و تشریع و آگاهی بر غیب را نفی نموده است، به