حکایت عطش: جرعه ای از زلال دعای ندبه صفحه 28

1- 61. کافی، باب علم ائمه علیهم السلام؛ میزان الحکمه، ج 1، در علم علی علیه السلام.

2- 62. فصول المهمه، حرّ عاملی، ص 145، مع رجال الفکر، ص 91.

3- 63. مدینه المعاجز، ج 5، ص 363، ح 137؛ تحف العقول، کلمات امام صادق علیه السلام.

4- 64. علی علیه السلام، نهج البلاغه، خ 136، صبحی صالح.

که به قتل و تبعید و اسارت می انجامد و هنگامی که قدر او شناخته نمی شود، در تدبیر بلند و متعالی خداوند حکیم، چنین چاره جویی می شود که آخرین ذخیره را در پس پرده غیبت محفوظ دارد، چنان که در حیات ائمه علیهم السلام نیز چنین سنتی جاری بود: «اذا غضب اللَّه علی خلقه نحّانا عن جوارهم»؛(1)

با تجربه حکومت های جور و ستم و حتی رفاه که انسان و هویت او به وسیله آنها مسخ شده است، آدمی پس از ادبار به این طلب و تشنگی و عطش می رسد و امام در آرزو و اُمنیه انسان جای می گیرد،(2) تا این عطش چگونه با آب گوارای وجود او سرشار گردد.(3)

نمونه های آگاهی و مهر امام علیه السلام

آگاهی امام علیه السلام بر جسم و روح آدمی و همه هستی و حتی رؤیای ما توسعه دارد، وقتی زنی از امام صادق علیه السلام پرسش هایی از مسائل زنان می کند و سپس خارج می شود، می گوید: «و اللَّه لو کان امرءه مازاد علی