حکایت عطش: جرعه ای از زلال دعای ندبه صفحه 29

1- 65. کافی، ج 2، ص 145.

2- 66. اُمنیه شائقٍ یَتمنّی، من مؤمن و مؤمنه ذکرا فحَنّا؛ دعای ندبه.

3- 67. آیه آخر سوره ملک، ماء معین به وجود حضرت موعودعلیه السلام تفسیر شده است. نزلت فی الامام القائم علیه السلام یقول ان اصبح اماماکم غائباً عنکم لاتدرون این هو؟ فمن یاتیکم بامام ظاهر یأتیکم باخبار السموات و الارض و حلال اللَّه و حرامه، ثم قال: و اللَّه ما جاءَ تأویل هذه الایه و لابدان یجبئی تاویلها نور الثقلین، ج 5، ص 387؛ نمونه، ج 24، صص 360 - 359.

هذا»؛ به خدا قسم اگر زن هم می بود، بیش از این نمی توانست چیزی بگوید!(1)

رُمیله از اصحاب علی علیه السلام نقل می کند: در زمان خلافت آن حضرت دچار بیماری شدیدی شدم. اما در روز جمعه ناگهان احساس خوبی و سبکی نمودم و گفتم بهتر است به نماز امیرالمؤمنین علیه السلام حاضر شوم، هنگامی که به مسجد رفتم و امام علیه السلام برای سخنرانی برفراز منبر رفت، دوباره بیماری ام عود نمود، امّا من تحمّل نمودم تا سخن امام علیه السلام تمام شد، سپس هنگام بازگشت با امام علیه السلام همراه شدم و به دارالخلافه رفتم.

امام علیه السلام فرمود: تو را دیدم که از درد به خود می پیچیدی.

گفتم: بله و داستان بیماریم را تعریف نمودم و علت حضورم را در نماز توضیح دادم.

امام علیه السلام فرمودند: ای رمیله! مؤمنی نیست که بیمار شود، مگر آن که با بیماری اش رنجور می شویم و غمگین نمی گردد، مگر با او غم خواریم؟!

دعایی نمی کند (مگر آن که برایش آمین می گوییم و هنگامی که ساکت است برایش دعا می کنیم.

به ایشان گفتم: ای امیرمؤمنان! خدا مرا فدایت کند، آیا این توجّهات شما برای کسانی است که با شما در این مکانند یا هر مؤمنی در هر جای زمین؟!

ایشان فرمودند: ای رمیله «لیس یغیبُ عنّا مؤمن فی شرق الارض لا فی غربها»؛ هیچ مؤمنی در شرق و غرب عالم از نگاه ما غایب نیست.(2)