حکایت عطش: جرعه ای از زلال دعای ندبه صفحه 41

1- 97. بحارالانوار، ج 5، ص 286.

چه شگفت است که این خاندان بر خداوند حق پیدا می کنند که در دعا می خوانیم: «الهی به حق محمد و آل محمد علیک».(1)

البته تو نیز شرط نمودی که باید در این دنیا زهد بورزند و از زیور و زینت های آن چشم بپوشند، «بعد أن شرطت علیهم الزهد فی درجات هذه الدّنیا الدَّنیَّه و زخرفها و زبرجها»؛ هنگامی که آن عهد را پذیرفتند و تو نیز بر وفای آنان واقف گشتی «و علمت منهم الوفاء» پس چند پاداش را بر ایشان از پیش تقدیر نمودی که عبارتند از:

قبول و قرب «فقبلتهم و قرّبتهم»

ذکر و نامی بلند و ابدی «و قدّمت لهم و الذکر العلّی» چنان که حضرت زینب علیها السلام به یزید «لعن» فرمودند: «فواللَّه لاتمحوا ذکرنا و لاتمیت وحینا»؛(2) به خدا قسم نمی توانی ذکر ما را محو کنی و وحی ما را خاموش کنی که مقامی ستودنی و پر ستایش آشکار خواهد شد «و الثناء الجلیّ»

و نزول ملائک بر آنان «وَ اَهْبَطْتَ علیهم ملائکتک»

و کرامت بی بدیل وحی «وکَرَّمْتَهُم بوحیک» که ائمه علیهم السلام حامل علوم وحی اند.

و بر سفره علم الهی نشاندن «و رَفَدْتهم بعلمک» و این علم نصرت آنان است.