شرح زیارت جامعه کبیره ترجمه شموس الطالعه صفحه 198

1- 457. سوره لقمان، آیه 27.

2- 458. سوره کهف، آیه 109.

3- 459. کافی، 1 / 268، باب التفویض الی رسول الله .

4- 460. سوره حشر، آیه 7.

سلیمان چیز محدود و معینی بوده در آیه با «هذا» اشاره شده و لذا امر معینی بود، ولی آنچه به رسول خدا داده شده با «ما» موصوله بیان شده که دلالت بر ابهام دارد و این ابهام غیر محدود بودن آن را نشان می دهد، بنابراین این امر مبهم و غیر متناهی بهتر و برتر از امر معین و متناهی است.

و در کافی(1) به اسنادش به عبدالدین سنان روایت شده که گفت: امام صادق فرمود: «لَا وَ اللَّهِ مَا فَوَّضَ اللَّهُ إِلَی أَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ إِلَّا إِلَی رَسُولِ اللَّهِ وَ إِلَی الْأَئِمَّهِ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ «إِنَّا أَنْزَلْنا إِلَیکَ الْکِتابَ بِالْحَقِّ لِتَحْکُمَ بَینَ النَّاسِ بِما أَراکَ اللَّهُ.» یعنی: «نه به خدا قسم، خداوند به احدی از خلایق تفویض نکرده است مگر به رسول خدا صلی الله علیه وآله و امامان علیه السلام و خدای عزوجل فرمود: ما کتاب را به حق تعالی بر تو فرستادیم، تا بین مردم به آن گونه که خدا به تو نشان داده حکم کنی».

این تفویض در اوصیاء نیز جاری است، و در «السلام علیکم» و غیر آن معنای تفویض بیان شده است.

السَّلامُ عَلَی أَئِمَّهِ الْهُدَی

السَّلامُ عَلَی أَئِمَّهِ الْهُدَی

«الائمه» به «یائ» و به «همزه» جمع «امام» است و امام کسی است که به او اقتداء می شود، خواه ریاست داشته و خواه نه.

در فقره «ومهبط الوحی» حقیقت امامت و تفاوت آن با رسول و نبی و محدث بیان شده است.

در معانی هدایت

«هدی» به ضم هاء و فتح دال به معنای ارشاد و دلالت است و گاه مفعول دوم را بدون حرف جر و گاه با حرف جر «الی» می گیرد، ظاهر از هدایت متعدی به حرف جر «الی» دلالت است، نه این که هدایت مزبور رسیدن به مقصود را به دنبال داشته باشد (بلکه تنها راهنمایی شخص است، خواه شخص به آن راهنمایی گوش کند و به مقصود برسد و خواه نه). و یا این که رساندن به مقصود از راه برهان علم الیقین در این نوع هدایت مراد است.