شرح زیارت جامعه کبیره ترجمه شموس الطالعه صفحه 266

1- 619. مناجات شعبانیه.

منک و ما صرفت وجه تأمیلی للعفو عنک و لا خرج حبک عن قلبی» یعنی: «معبودا! اگر ما را با زنجیرها ببندی و در حضور همه نعمت خود را از من دریغ کنی، و چشمان بندگان را به گناهم باز کنی، و دستور دهی مرا به آتش ببرند، و بین من و خوبان جدایی افکنی، هرگز امید به تو را از دست نمی دهم، و روی آرزوهایم را برای بخششت برنمی گردانم، و دوستی ات از دلم بیرون نمی رود».

مراد آن دو بزرگوار این است که دوستی ما به تو نه برای رفتن به بهشت و نه برای امیدواری به امیدی است بلکه دوستی ما به ذات توست پس چگونه دوستی از دل ما بیرون می رود، در حالی که تو با ما هستی، ای کسی که به ما از رگ گردن نزدیک تری!

وَ الْمُخْلِصِینَ فِی تَوْحِیدِ اللَّهِ

در اخلاص

فرمود:

اخلاص در توحید عبارت از سلامت دل و شفای از همه بیماری هاست.

و همین مفاد گفتار امام صادق علیه السلام در روایت کافی به اسنادش به سفیان بن عیینه می باشد که از آن حضرت روایت کرد و گفت: از گفتار حق تعالی: «إِلاَّ مَنْ أَتَی اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ»(1) پرسیدم، فرمود: القلب السلیم الذی یلقی ربه و لیس فیه احد سواه، و قال: کل قلب فیه شرک او شک فهو ساقط و انما امروا بالزهد فی الدنیا لتفرغ قلوبهم للآخره» یعنی: «دل سالم دلی است که پروردگارش را در حالی که هیچ چیز در آن جز خدا نیست را ملاقات نماید، و فرمود: هر دلی که در آن شرک و شکی باشد ساقط است، و علت این که مردم به زهد در دنیا مأمور شدند این است که دلهای ایشان برای آخرت آزاد و خالی باشد».

پس مراد این است که ایشان از حدود آثار و افعال و صفات گذشتند تا به مرتبه ای که هیچ چیزی را نمی بینند مگر این که خدا را قبل از آن و با آن و بعد از آن می بینند، چنان که از امیرالمومنین علیه السلام روایت شده(2) که فرمود: «رأیت الخضر قبل بدر بلیله فقلت له علمنی شئیا انتصر به علی الاعداء قال: یا هو یا من لا هو الا هو، فلما اصبحت قصصتها علی رسول اللَّه فقال لی: یا علی علمت الاسم الاعظم، فکان علی لسانی یوم بدر» یعنی: «شبی قبل از جنگ بدر