شرح زیارت جامعه کبیره ترجمه شموس الطالعه صفحه 384

1- 930. کافی، ج 2، ص 62، باب الرضا بالقضاء.

فَیسْتَجَابَ لَهُ؛ یعنی: امام حسن بن علی علیه السلام با عبداللَّه بن جعفر برخورد کرد، به عبداللَّه گفت: چگونه مؤمن، مؤمن باقی می ماند در حالی که قسمت های خویش را دوست ندارد، و جایگاه خود را حقیر می شمارد در صورتی که حکم کننده خداست.

من ضمانت می کنم که اگر کسی در دل خود جز رضایت از خدا نداشته باشد، خداوند را بخواند و خداوند دعای او را مستجاب کند (مستجاب الدعوه شود).»

و نیز از آن حضرت روایت شده است(1) که در پاسخ کسی که پرسید: «بِأَی شَی ءٍ یعْلَمُ الْمُؤْمِنُ بِأَنَّهُ مُؤْمِنٌ قَالَ بِالتَّسْلِیمِ لِلَّهِ وَ الرِّضَا فِیمَا وَرَدَ عَلَیهِ مِنْ سُرُورٍ أَوْ سَخَطٍ؛ یعنی: از کجا معلوم می شود که مؤمنی مؤمن است؟ فرمود: از راه تسلیم به خدا و رضایت به حوادثی که بر وی وارد می شود. خواه خوشایند و خواه ناخوشایند باشد.»

و نیز از آن حضرت(2) روایت شده که فرمود: «لَمْ یکُنْ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وآله یقُولُ لِشَی ءٍ قَدْ مَضَی لَوْ کَانَ غَیرُهُ؛ یعنی: هرگز رسول خدا به امری که گذشت نفرمود: ای کاش آن گونه نبود.»

و نیز از آن حضرت(3) روایت شده که فرمود: «إِنَّ أَعْلَمَ النَّاسِ بِاللَّهِ أَرْضَاهُمْ بِقَضَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ؛ یعنی: داناترین مردم به خداوند خشنودترین آنها به قضای خداوندند.»

پس مراد این است که شما در صرف و بذل جان خویش در رضایت پروردگار و شکیبایی بر آنچه در جنب وی به شما رسید و برپاداشتن نماز و دادن زکات و امر به معروف و نهی از منکر و جهاد و آشکار کردن دعوت دینی و بیان فرائض و اقامه حدود و نشر احکام و شرایع و سنت ها به سمت و سوی عالم رضا پیش می روید به طوری که به حقیقت رضا رسیده اید و آن رضوان خداست که بزرگ تر است و این رستگاری بزرگ می باشد، و هنگامی که به حقیقت رضا رسیدند لازمه آن پذیرش قضا است، چه این که مرتبه رضا بالاتر از مرتبه تسلیم است، بنابراین گفتار آن حضرت که فرمود: و سلّمتم له القضاء به عنوان عطف لازم بر ملزوم است.

وَ صَدَّقْتُمْ مِنْ رُسُلِهِ مَنْ مَضَی

فرمود:

یعنی هر چه از علم و قدرت و عبودیت و دیگر صفات که خداوند همه و یا برخی از