شرح زیارت جامعه کبیره ترجمه شموس الطالعه صفحه 514

رستگاری به نعمت های جاودانی بی زوال و فنا و همنشینی با پیامبران و شهدا و صالحین و صدیق است و ایشان رفیقان خوبی هستند.

مُؤْمِنٌ بِإِیابِکُمْ مُصَدِّقٌ بِرَجْعَتِکُمْ

در رجعت

در رجعت

فرمود:

این دو فقره برای تأنیس آورده شده اند و نه تأکید.

فقره نخست برای بیان اعتقاد به این است که رجعت اتفاق می افتد، چه این که هرچه را معصومین خبر دهند، یعنی کسانی که از اشتباه و خطا مصونند خبر دهند، خواهد شد و باید به آن ایمان داشت.

فقره دوم برای این مطلب آورده شد که چنان این اعتقاد در من قوی است که گویی بالعیان آن را می بینم، چه این که تصدیق به چیزی عبارت از تحقق و وجود آن شی ء در عالم خودش است. نه این که تنها اعتقاد به آن داشته باشد، گرچه این اعتقاد تقلیدی و تعبدی باشد، چه این که حقیقت صدق چنان که در فقره «الصادقون» بیان شد عبارت از واقعیت و وجود شی ء می باشد، پس معنا این است که رجعت شما در دلم قرار گرفت به طوری که من آن را احساس کردم و من در امان و تحت پرچم شما بودم. برای بیان مطلب باید چند لمعه را تقدیم کنیم.

لمعه نخست: در بیان حقیقت رجعت

رجعت بازگشت به زندگی است از کسانی که ایمان محض و یا کفری محض دارند چنان که آیه شریفه فرمود: «وَیوْمَ نَحْشُرُ مِنْ کُلِّ أُمَّهٍ فَوْجاً مِمَّنْ یکَذِّبُ بِآیاتِنَا فَهُمْ یوزَعُونَ *حَتَّی إِذَا جَاءُوا