شرح زیارت جامعه کبیره ترجمه شموس الطالعه صفحه 571

1- 1432. اکمال الدین، ج 1، ص 14، السر فی امره تعالی الملائکه.

2- 1433. اکمال الدین، ج 2، ص 410، باب فی من انکر القائم الثانی عشرعلیه السلام.

3- 1434. منبع سابق.

فرمود: خیر. پرسیدم: آیا مسلمان است؟ فرمود: آری.»

و از غیبت نعمانی به اسنادش به صفوان از امام صادق علیه السلام همانند این روایت نقل شده است. و نیز در همین کتاب به اسنادش به حمران همانند این روایت نقل شده است. سّر آن این است که ائمه علیهم السلام بلکه پیامبران علیهم السلام هریک دیگران را معرفی کرده اند.

هرکس امام اخیر را تکذیب کند گذشتگان را تکذیب کرده است چه این که منصوب او را انکار نموده است، لذا تکذیب آخرین امام تکذیب امامت اولین امام است.

وَ مُفَوِّضٌ فِی ذَلِکَ کُلِّهِ إِلَیکُمْ

در تفویض جان و مال به ائمه(ع)

فرمود:

دانستید که حقیقت ایمان واگذار کردن بنده همه مایملک خویش از عالم ذات تا عالم افعال و همه ویژگی های خود از اهل و اولاد و اموال به مولی است که خداوند او را نصب نموده. علاوه بر این که اعتقاد داشته باشد که همه تصرفات چنین امامی به صلاح و مصلحت

اوست و هیچ چیزی را برای خویش اختیار نکند مگر این که آن را برای او اختیار کند، اگر هم او را بکشد و همه اموال او را بگیرد و بسوزاند، لازمه آن تفویض و واگذاری سرّ و علانیه و اول و آخر به مولی است و او را سزاوارتر نسبت به جان و مال خود از خودش بداند. زیرا که خدای - تعالی - فرمود: «وَمَا کَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَهٍ إِذَا قَضَی اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً أَنْ یکُونَ لَهُمْ الْخِیرَهُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ یعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالاً مُبِیناً»(1) یعنی: «هیچ مؤمن و مؤمنی نیست که وقتی خدا و پیامبرش در امری حکم کنند اختیار امر خویش را داشته باشند، هرکس خدا و پیامبرش را نافرمانی کند به گمراهی آشکار دچار شده است.»