شرح زیارت جامعه کبیره ترجمه شموس الطالعه صفحه 668

1- 1632. تفسیر قمی، ج 1، ص 42، ابتداء خلقه آدم.

2- 1633. سوره بقره، آیه 34.

3- 1634. سوره نساء، آیه 48.

4- 1635. تفسیر عیاشی، ج 1، ص 245، سوره نساء.

و در فقیه(1) از امیرالمؤمنین در حدیثی روایت شده که فرمود: «من از حبیبم رسول خداصلی الله علیه وآله شنیدم که می فرمود: اگر مؤمن از دنیا خارج شود و بر او همانند گناهان اهل زمین باشد مرگ کفاره آن گناهان است، آنگاه فرمود: هرکس لا اله الا اللَّه را با اخلاص بگوید از شرک دور است و هرکس بدون شرک از دنیا بیرون رود وارد بهشت می شود. آنگاه آیه شریفه «إِنَّ اللَّهَ لَا یغْفِرُ أَنْ یشْرَکَ بِهِ» را تلاوت کرد. و فرمود: یعنی کسانی از شیعیان و دوستان تو را که خداوند بخواهد می بخشد، ای علی! امیرالمؤمنین علیه السلام گفت: عرضه داشتم: ای رسول خدا! آیا این برای پیروانم می باشد؟ فرمود: سوگند به پروردگارم آری، این برای شیعیان توست!»

وَ لَکُمُ الْمَوَدَّهُ الْوَاجِبَهُ

در این که حب علی(ع) بر همه واجب است

فرمود:

حقیقت «ود» و دوستی عبارت از این است که دوست کمال محبوب خویش را به گونه ای دریابد که او را از جان خود و اموری که مربوط به آن است محق تر بداند.

«حب» عبارت از پرده ای است که محبوب بر حبیب می گذارد و مانع می شود که حبیب به خودش توجه کند، لذا حبیب تنها محبوب را می بیند، بنابراین حبّ از شؤون عقل و «ودّ» از شؤون نفس است. چه این که خدای - تعالی - فرمود: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیجْعَلُ لَهُمْ الرَّحْمَنُ وُدّاً»(2) یعنی: «کسانی که ایمان آورده و اعمال شایسته انجام داده اند، خداوند برای ایشان «ودّ» قرار می دهد.»

در کافی(3) روایت شده که: «امام صادق علیه السلام درباره آیه یاد شده پرسیدند، فرمود: ولایت