فروغ ولایت در دعای ندبه صفحه 5

امید است مورد قبول چاکران آستان ولیّ زمان، و قطب دوران عجّل الله تعالی فرجه واقع شود.

مقدمه

امام صادق و ندبه بر حضرت مهدی

پوشیده نماند که ندبه بر حضرت مهدی علیه السلام و اظهار شوق به لقای آن حضرت، و گریه و ابراز نگرانی از مفارقت و محروم بودن از فیض حضور، و دعا برای تعجیل فرج و ظهور، و ذکر فضایل و مناقب، و اقدامات و برنامه های انقلابی و اصلاحی آن وجود مبارک، و اظهار تأسف از اوضاع ناهنجار، و روی کار بودن حکومت های باطل و مستبد، و روش های بیدادگرانه، یک سنّت حسنه ای است که همواره شیعه بر آن مداومت داشته، و آن را شعار خود قرار داده، و تا ظهور دولت حق، و تأسیس حکومت جهانی اسلام، و آزادی و نجات تمام انسان ها، این شعار برقرار، و روشنگر خواسته های ارزنده و با ارج، و هدف مترقّی و نجات بخش اسلام است.

و در ضمن هم یک نوع اِنکار مُنکَر، و محکوم کردن باطل و نکوهش ظلم و بیداد و فساد و گناه، و پشتیبانی از حق و عدالت، و نشانه زنده بودن احساسات انسانی

پیروان مکتب مبارز قرآن و تشیع است که: «من ترک إنکار المنکر بقلبه ویده ولسانه فهو میت بین الاحیاء» [1].

این ندبه را شیعه از امامان خود که کار و عملشان سرمشق، و پیروی از گفتار و رفتارشان بر حسب حدیث متواتر ثقلین و احادیث صحیح دیگر وظیفه هر مسلمان است، آموخته اند.

حضرت رسول اکرم و ائمه: بر حسب روایات، کراراً ضمن آنکه از اوضاع آخر الزمان، و فتنه هائی که ظاهر می شود، و فشارهائی که بر اهل حق وارد می گردد خبر می دادند، نگرانی و تأثر خود را هم اظهار می فرمودند.

شیخ صدوق و شیخ طوسی رضوان الله علیهما هر یک به سند خود حدیث مفصلی را از «سدیر صیرفی» [2] روایت کرده اند که در آن، گریه و نُدبه امام ششم حضرت امام جعفر صادق علیه السلام بر غیبت صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه بیان شده است که ما برای رعایت اختصار جمله ها و مضمون قسمتی از این حدیث شریف را که ارتباط با ندبه دارد در اینجا نقل می نمائیم.

سُدیر صیرفی می گوید: من و مُفَضّل بن عمر، و ابوبصیر، و أبان بن تغلب به محضر آقایمان حضرت صادق علیه السلام شرفیاب شدیم. دیدیم آن حضرت بر روی خاک نشسته، و لباسی که از مو بافته شده، و طوقدار و بی گریبان بود، پوشیده است و مانند فرزند مرده جگر سوخته گریه می کرد. آثار حزن و اندوه از گونه و رخسارش آشکار، و اشک کاسه چشمهایش را پر کرده بود و می فرمود: