فروغ ولایت در دعای ندبه صفحه 8

پرسشهایی که می شود

نکته ای که در اینجا یادآوری آن مناسب است این است که: یکی از بیماریهای خطرناک و مسری، بیماری تردید و شک پذیری در مسائل دینی و مذهبی است. مانند آنکه یک آمادگی و گرایشی به این پذیرش فراهم شده باشد، شبهه ها، شک ها، و

مغلطه کاری ها را بدون تحقیق و بررسی کامل می پذیرند، و به عکس در مسائل عصر، و علمی، و اجتماعی، و تربیتی و آنچه به دروغ تجدّد و ترقّی، و محصول دنیای مادّی و ماشینی، و اجتماعات غربی و شکستن سدهای اخلاقی است، زود پذیری و زودباوری رایج شده، و حتی خرافات را به جای حقایق می پذیرند، و رفتارهای ننگین، و کردار زشت، و ناپسند بیگانگان را به جای آداب حسنه بر می گزینند، و با افتخار، و بی چون و چرا از آنها تقلید می کنند.

در سنت های دینی، و دستورات اسلامی تا می توانند خورده گیری های ناهنجار، و بی معنی می نمایند، و از فلسفه و فائده آنها می پرسند ولی عادات و آداب اجانب را در لباس و خوراک، و مو و سبیل، و امور اجتماعی و خانوادگی، و فرهنگی، ندانسته و بدون اینکه فایده ای از آن در نظر بگیرند، سرمشق خود قرار داده، و بلکه غالباً با علم به ضرر از بیگانگان پیروی می کنند.

در احادیثی که در کتابهای معتبر روایت شده، و مردان خبیر و اهل فن و اطلاع به آن اعتماد کرده اند شبهه می کنند، و نمی پذیرند، در حالی که خبرهای مؤسسات خبرسازی و شایعه پردازی را، با وجود هزار علت و احتمال جعل و دروغ، قبول می کنند.

بدیهی است این حال ناشی از ضعف اخلاق و جهل و غفلت و خودباختگی، و تسلیم کورکورانه افکار و عادات بیگانگان بودن است.

پاره ای هم پیدا شده اند که با القای شبهه، و استهزاء، و مسخره کردن آداب دینی یا خودداری از انجام وظایف اسلامی

می خواهند خود را در جمع روشنفکران وارد، و اهل تحقیق و منطق معرفی نمایند.

این روش در سطحهای مختلف، و پیرامون موضوعات متنوع ظاهر می شود. از مسائل اصول دین، و الهیّات، و محرمات، و مستحبات، و مکروهات، سخنی می گویند و به طور تحقیر آمیز و استفهام پرسش می نمایند.

ما آنچه دیده ایم بیشتر این افراد یا از صلاحیت علمی محروم، و عامی و بی سوادند و یا اینکه می خواهند با این روش خود را نواندیش معرفی کرده، و در جمع برخی جوانان و کسانی که با مسائل دینی آشنائی کامل ندارند، و باور کردن بسیاری از حقایق برایشان دشوار است جائی باز کنند، و صاحب مکتبی شوند.