صحیفه رضویه صفحه 150

مِنْ عِنْدِ رَبِّنا، وَما یَذَّکَّرُ إِلّا اُولُوا الْأَلْبابِ، رَبَّنا لاتُزِغْ قُلُوبَنااز طرف پروردگار ما است، و جز صاحبان خرد و اندیشه متذکّر نمی شوند و درک نمی کنند. پروردگارا؛ دل های ما را پس از آنکه بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنا، وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَهً، إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ.(1)ما را رهنمون گردیدی منحرف مکن، و از ناحیه خودت رحمتی بر ما ببخش که تو بسیار بخشنده ای.

و چون حضرت سیّدالشهداءعلیه السلام در دهم این ماه به سعادت شهادت رسیدند و دراکثر این دهه، محزون و غمگین بوده اند و اخبار غم انگیز و وحشت آور به ایشان می رسیده، باید که شیعیان ایشان در تمام این دهه به لوازم عزاداری آن حضرت قیام نمایند و محزون باشند، و اخبار و احادیثی را که مشتمل بر ذکر مصائب ایشان است بخوانند. و بعضی از علما گفته اند که ترک بعضی از لذایذ بکنند.

و از حضرت امام رضاعلیه السلام روایت شده که فرمودند:

ماه محرّم ماهی بود که کافران در این ماه جنگ کردن را حرام می دانستند ومنافقانِ این امّت در این ماه، خون ما را حلال دانستند و هتک حرمت ما کردندو زنان و فرزندان ما را اسیر نمودند و آتش در خیمه های ما زدند و اموال و اسباب ما را به غارت بردند و حرمت حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم را در باب ما رعایت نکردند.

به درستی که مصیبت امام حسین علیه السلام پلک چشم های ما را مجروح گردانید وآب دیده های ما را جاری ساخت و عزیز ما را ذلیل کرد و واقعه کربلا اندوه و بلا ازبرای ما تا روز قیامت مهیّا کرد.

پس باید که بر مصیبت آن حضرت، گریه کنندگان بگریند؛ به درستی که گریه برآن حضرت، گناهان بزرگ را از بین می برد.

علّت تشریع نمازهای واجب

پس فرمود: پدرم امام موسی بن جعفرعلیهما السلام چون ماه محرّم داخل می شد کسی آن حضرت را خندان نمی دید و اثر حزن و اندوه در تمام دهه محرّم بر آن حضرت ظاهر می شد، و چون روز دهم می شد، روز مصیبت و گریه و اندوه او بودو می گفت: امروز، روز شهادت امام حسین علیه السلام است.2