کتابخانه بالقرآن

صحیفه رضویه صفحه 663

صفحه 663

بخش بیست و نهم

هشت زیارت از زیارت های وداع

در این بخش، هشت زیارت از زیارت های وِداعیّه را که مستحبّ است در وقت وداع خوانده شود، نقل می کنیم: (1)

مرحوم محدّث قمی فرموده است: بدان که سوز قلب زائر در وقت وداع و شدّت تلخی کامش در مقام فرقت و مهاجرت از آن روضه مقدّسه، به اندازه شوق و انبساطو فرح و نشاط او است در اوّل ورود، و درجات آن مختلف است به حسب درجات معرفت و محبّت که به آن ذوات مقدّسه و ارواح طیّبه دارد، اگر صادق است در آن دعوی. و پست ترین مرتبه آن، این است که به راستی وجود مقدّس امام علیه السلام نزد اومحبوبتر باشد از اهل و مال و اولاد و آنچه که به آن ها دل بسته و علاقه پیدا کرده.

پس اگر در وقت وداع حالش چنان است که می خواهد از عزیزترین خلق ومحبوبترین ایشان مفارقت کند و از او جدا شود، پس ناچار دلش سوزان و اشکش ریزان و پایش لرزان خواهد بود. پس خدای را بر این نعمت عظمی شکر کند

1- 77. زیارات وداعیّه ای که در این بخش می آوریم همه از زیارات وداعیّه جامعه هستند، یعنی آن ها را در وداع با همه ائمّه علیهم السلام می توان خواند. قابل توجّه است که چند زیارت وداع دیگر را به خاطر اختصاص داشتن آن ها به وداع با امام رضاعلیه السلام پس از نقل زیارت های آن حضرت در «بخش بیست و ششم» آورده ایم، و یک زیارت وداع دیگر که از امام رضاعلیه السلام روایت شده به مناسبت بخش آخر کتاب )یعنی زیارت هایی که از امام رضاعلیه السلام روایت گردیده(، در آن بخش می آوریم.