فرزانه ی قریش صفحه 1

مقدمه

وقت است كه سكوت فرو شكنيم و لب باز گشاييم به ناگفته هاي خديجه ي كبري، بانوي بطحا، همسر و همدوش پيامبر(ص)؛ بزرگ بانويي كه در آينه ي سخن پيامبر، آفريدگارش به وجود او مباهات مي كند: «... فَاِنَّ الله لَيُباهِي بِكِ كِرامَ مَلائكتِهِ كُلُّ يَومِ مِراراً.»

سخن از خديجه(س)، سخن از يك دنيا عظمت و پايداري و استقامت در راه هدف است، به حق، قلم فرسايي درباره ي كسي كه خداوند بر او سلام و درود فرستاده، بسي مشكل است؛ اما به مصداق «مالا يدرك كلّه لا يترك كلّه»، به بررسي گوشه‌هايي از شخصيت و زندگي اين بانوي بزرگ مي پردازيم؛ در حاليكه سر بر آستان شويـش رسول خدا نهاده، معترف به تقصيرمان عرضه مي داريم: «يا ابانا اِستَغفِرلَنا اِنّا كُنّا خاطئين.»

اين نوشتار و اين عرض ادب، به عنوان «عذر تقصير» در پيشگاه آن ملكه ي اسلام، به محضر مقدس فرزند برومندش، حضرت بقيه الله ارواحنا فداه تقديم مي گردد؛ هر چند ران ملخي باشد به محضر اين سليمان كبير آسمان وش.

سخن از بانويي است كه در راه رشد و شكوفايي معنوي و انساني و اخلاقي، بر سكوي افتخار اوج مي گيرد و در انديشه و منش و عملكرد براي هميشه مي درخشد و در شمار برترين زنان تاريخ ساز جلوه مي كند؛ و از پيامبر راستگو(ص) اين مدال افتخار را دريافت مي دارد كه:

«اَربَعُ نسوة سَيِّداتُ ساداتِ عالَمهنَّ: مَريَمُ بِنتُ عِمرانَ، و آسِيَةُ بِنتُ مُزاحِمٍ، وَ خَديجةُ بِنتُ خُويلَدٍ، و فاطِمةُ بِنتُ مُحَمَّدٍ(ص)...»

چهار زن نو انديش و ستم ستيز و عدالت خواه در زندگي خويش به گونه اي با درايت و شهامت درخشيدند كه سالار زنان روزگار شدند. مريم، آسيه، خديجه و فاطمه...

نام نامي و نسب گرامي حضرت خديجه (س)

خديجه بنت خويلد، بن اسد، بن عبدالعزي، بن قصي، بن كلاب، بن مره، بن كعب، بن سوي، بن غالب، بن فهر است.