حج از میقات تا میعاد صفحه 118

و آن دو را مسخ‌شده و به صورت سنگ یافتند، مجسمه آنان را بیرون آوردند و چون سایر بت‌ها در جایی قرار دادند و پس از گذشت زمان، طایفه خُزاعه قریش و حاجیانی که، از اطراف به زیارت حج می‌آمدند، آن‌ها را نیز عبادت می‌کردند.» (1)

عامر شَعبی، روایت می‌کند: در زمان جاهلیّت، بتی به نام «اساف» بر کوه «صفا» قرار داشت و بت دیگری، به نام «نائله» بر کوه «مروه» و مردم آن روزگار، وقتی طواف خانه خدا می‌کردند، و در میان صفا و مروه سعی می‌نمودند، خود را به آن دو بت می‌مالیدند (و بدین سان احترام می‌کردند) امّا وقتی رسول خدا صلی الله علیه و آله به همراه مسلمانان برای انجام سعی آمدند، همراهان عرض کردند: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله! سعیی را که مردم میان صفا و مروه می‌کنند، به خاطر این دو بت است و این طواف وسعی نمی‌تواند از شعائر و نشانه دین‌داری باشد، در این موقع خداوند این آیه را نازل کرد: إنَّ الصَّفا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ، فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ أوِ اعْتَمَرَ فَلا جُناحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِما ... (2)

صفا و مروه، از شعائر و نشانه‌های (اطاعت و عبادت) خداست، بنابراین، کسانی که حجّ خانه خدا یا عمره انجام می‌دهند، مانعی ندارد، بر آن دو (صفا و مروه) سعی و طواف کنند (و هرگز اعمال ناروای مشرکان، که بت‌ها را بر این دو کوه نصب کرده‌اند، از قداست و اهمیّت این دو مکان نمی‌کاهد) بنابراین، معرفی صفا، به خاطر بتی بوده که بر آن قرار داشته و مروه نیز از جهت بتی بوده که، بر آن نصب بوده است. (3)

وجوب سعی‌

1- 1. بت‌های عرب، ترجمه الاصنام، ص 52
2- 2. سوره بقره، آیه 158
3- 3. الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور، ج 1، ص 160، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 393، صحیح مسلم، ج 3، ص 100