حج از میقات تا میعاد صفحه 54

معبد آدم، نوح، ابراهیم، محمد صلی الله علیه و آله، ائمّه علیهم السلام و اوصیا و اولیای الهی می‌شتابند.

آهنگ‌ها اوج گرفته و اشک‌ها از گوشه چشم‌ها سرازیر است و دلدادگی موجب می‌شود، که در حالی که از میان تخته‌سنگ‌های در هم ریخته عبور می‌کنند، پیوسته سر برکشند و در تکاپو باشند تا شهر و کعبه را مشاهده کنند و به آرزوی دیرینه برسند و کوی معشوق و خانه محبوب را در آغوش گیرند، که فرمان سکوت فرامی‌رسد!

فرمان سکوت و آرامش‌

در میقات، آهنگ دلنواز لبّیک همراه با ناله و نغمه شیدایی توحید، در طیّ مسیر، همیشه و همه جا ادامه داشت، امّا حال که میهمانان به بارگاه قدس میزبان نزدیک می‌شوند، به خاطر ادب میهمانی، در فکر و اندیشه فرو رفتن، به درون برگشتن، خویشتن را یافتن، به محاسبه پرداختن و خلاصه برای درک نزول و فیض حضور، به سکوت همراه با ذکر و زمزمه آرام و جست‌وجوگر، تبدیل می‌شود.

معاویة بن عمّار می‌گوید، امام صادق علیه السلام فرمود: إذا دَخَلْتَ مَکَّةَ وَأَنْتَ مُتَّمَتّعٌ، فَنَظَرْتَ إلی بُیُوتِ مَکَّةَ، فَاقْطَعِ التَّلْبِیَةَ ... (1)

هرگاه خواستی برای حجّ تمتّع وارد مکّه شوی و نگاه تو به خانه‌های مکّه افتاد، لبّیک خود را قطع کن و تا می‌توانی (آهسته) تکبیر و تهلیل بگو و ستایش خداوند متعال را به جای آور.

ضرورت قطع تلبیه و رعایت آرامش و اطاعت در این رابطه و نیز به