حج از میقات تا میعاد صفحه 75

خدایا! به من نعمت زیاد عطا فرمودی و مرا شکرگزار آن نیافتی، مرا مبتلا کردی و صابر و شکیبا نیافتی، امّا به خاطر ناسپاسی، از من سلب نعمت نکردی و چون شکیبایی لازم را نکردم، به شدّت ابتلا و گرفتاری من نیفزودی، خدایا! از کریم جز کرامت و بزرگواری سزاوار نیست. (1)

2- گریه امام سجّاد علیه السلام‌

داستان مناجات و گریه و زاری امام زین‌العابدین علیه السلام در کنار کعبه و در «حجر اسماعیل» تکان‌دهنده و آموزنده است.

طاووس یمانی می‌گوید: امام زین‌العابدین علیه السلام را دیدم، که از اواخر شب تا سحر طواف و نماز انجام می‌داد و در حالی که همه به خواب رفته بودند، او با خدا راز و نیاز دردمندانه‌ای و گریه و ناله سوزناکی داشت و به سجده می‌رفت، طوری که من گمان کردم بی‌هوش شده است، کنارش رفتم و آهسته سرش را از زمین بلند کردم و روی دامن خود گذاشتم و آن قدر گریه کردم که اشک‌های من به صورت آن حضرت ریخته شد، بلند شد و نشست و گفت: کیست که مرا از یاد پروردگارم باز داشته است؟

گفتم: من طاووس هستم، ای فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله، این همه ضجّه و بی‌تابی برای چیست؟ سزاوار است ما که گنه‌کاریم، این گونه گریه و زاری کنیم، آخر پدر تو حسین بن علی علیهما السلام، مادرت فاطمه زهرا علیها السلام و جدّ تو رسول خدا صلی الله علیه و آله است. یاوران برای شفاعت داری.

امام علیه السلام متوجّه من شد و گفت: ای وای، ای وای، ای طاووس (درباره حساب و کتاب روز قیامت) سخن از پدر و مادر و جدّ من به میان نیاور،