گلواژه‌های حج و عمره صفحه 33

از امام باقر علیه السلام روایت شده است:

«لَوْ وُضِعَ إِیمَانُ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام فِی کِفَّةٍ وَ إِیمَانُ الْخَلَائِقِ فِی الْکِفَّةِ الْأُخْرَی لَرَجَحَ إِیمَانُ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام عَلَی إِیمَانِهِمْ (1)»

«اگر ایمان ابو طالب را در یک کفه ترازو و ایمان دیگر مردم را در کفّه دیگر قرار دهند، ایمان ابوطالب فزونی خواهد داشت.»

سرانجام حضرت ابوطالب در سال دهم بعثت رحلت نمود و فقدان او برای پیامبر صلی الله علیه و آله تبعات و مصائبی را به همراه داشت. (2)

ابوعامر راهب (پدر حنظله غسیل الملائکه)

«ابوعامر» (3)، که از بزرگان و اشراف قبیله خزرج در مدینه بوده، یکی از دشمنان پیامبر صلی الله علیه و آله به شمار می‌رود. هنگامی که آن حضرت از مکه به مدینه هجرت کردند، او به سوی مکه رهسپار شد، تا از رسول خدا دور باشد، لیکن در سال سوم هجرت به منظور جنگ با آن حضرت، به همراه پنجاه غلام اوسی خود به احد آمد. ابو عامر در زمان جاهلیت به «ابوعامر راهب» مشهور بود، زیرا مهارت زیادی در تورات و انجیل داشت، و قبل از طلوع اسلام، مردم مدینه را با صفات پیامبر خدا صلی الله علیه و آله که در تورات و انجیل آمده بود، آشنا می‌ساخت، لیکن هنگامی که رسول اللَّه به مدینه آمد، حسادت ابوعامر باعث بیچارگی او شد. او در مخالفت با اسلام و پیامبر باندهای نفاق تشکیل داد و از هیچ تلاشی برای ضربه زدن به اسلام کوتاهی نکرد، تا این که پس از فتح مکه، به روم گریخت و در آنجا نصرانی شد، لیکن منافقین مدینه همچنان منتظر او بودند. ابوعامر سرانجام در منطقه «قِنِّسرین» شام در تنهایی و دور از خانواده هلاک گردید.

1- مستدرک الوسائل، ج 8، ص 70.

2- سیره ابن‌هشام، ج 1- 2، ص 416

3- عمرو بن صیفی بن مالک بن نعمان.