ضیافت الهی صفحه 79

ص: 90

فرمود: «با عملتان مردم را دعوت کنید و زینت ما باشید و مبادا زمانی باعث آبروی ما شوید.» اخلاق آن بزرگواران کریمانه است.

نقل است که وقتی امام حسن علیه السلام به عده ای فقیر می رسد و آنها تعارف می کنند حضرت می نشینند با آنها صحبت می کند و احوالشان را می پرسد و دعوت آنها را می پذیرد. البته این داستان در حالات امام حسین علیه السلام نیز نقل شده است. متقابلاً امام هم این فقرا را به منزل خودش دعوت می کند و می فرماید: اَلْفَضْلُ لَهُمْ. یعنی درست است که آنها من را دعوت کردند و من هم آنها را دعوت کردم امّا فضیلت مال آنهاست. چون آنها تمام هستیشان همان بود که مرا دعوت کردند، و لذا فضیلت مال آنهاست.

در مقام و منزلت امام حسن قدری بیندیشیم که چه مقام و منزلتی داشت. ائمّه هدی با آن عظمت و عبادت آن گونه با دیگران برخورد می کنند. وقتی به مکه می رفتند نمی توانستند به راحتی بگویند: اللّهمّ لبیک. می دیدند که آن حضرت بدنش می لرزد و اشکش جاری است. امام حسن علیه السلام وقتی آیه قرآن را می خواند و می رسید به آیه ای که خطاب «یا ایها الذین آمنوا»دارد می فرمود: لبیک، اللّهمّ لبیک. این نشان از عظمت و شکوه آن حضرت دارد.

با صادقین

«یا ایها الذین آمنوا اتقوا اللّه و کونوا مع الصادقین»؛ ای کسانی که ایمان آورده اید، تقوی پیشه کنید و با راستگویان و صادقین باشید.