شبی در پایتخت بهشت صفحه 122

کتاب خدا در آیات متعددی ولایت و خلافت را منحصر در خدا و رسولش و امام علی بن ابیطالب (و یازده فرزند معصومش علیه السلام ) نموده است (210) و رسول خدا که بنا بر نص صریح قرآن و ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی (211)

یعنی هرگز از روی هوا و هوس سخن نمی گوید بلکه تمام حرفهایش وحی است که از سوی خداوند به او وحی می شود ، همچنین ، در زمانها و مکانهای مختلف آن را صراحتا ابلاغ فرموده است که آشکارترین آن پس از حجه الوداع و در موضع غدیر خم با آن شکوه و عظمت خاص انجام پذیرفت .

سپس می فرماید : الهی بودن امر خلافت و حکومت ناظر بدین امر خطیر و بسیار مهم و حیاتی است که بعد از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله رهبری مادی و معنوی ، ظاهری و باطنی و در یک کلام رهبری همه جانبه ی امت اسلامی همچنان در اختیار پیشوایان معصوم است که احتمال راه یافتن هر نوع اشتباه و انحرافی در پندار و کردار ایشان (چه قبل از امامت و چه بعد از آن ) کاملا منتفی است .

سپس می افزاید : آری ،

خدای تعالی امام علیه السلام را که همانند پیامبر صلی الله علیه و آله دارای مقام و عصمت و مصونیت از گناه و اشتباه است ، برای خلافت و جانشینی پیامبرش برگزیده و او را برای مردم رهبر الگو ، نمونه و اسوه قرار داده است و الا کسی که در کارها و امورات روزمره اش نیز دچار خطا ، اشتباه و نسیان می شود ، صلاحیت احراز این مهم را ندارد .

می پرسم : امام علیه السلام در برابر کتمان کنندگان این حقیقت نجاتبخش چه تدبیری اتخاذ فرمود ؟

می فرماید : با توجه به خطرات عظیمی که اصل و اساس اسلام را تهدید می کرد به احتجاج بسنده کرد و حقیقت مسلمی را که آنان خود بدان وقوف داشتند ، دیگر بار اثبات فرمود تا حجت به طور کامل بر آنها تمام شود .

هان به خدا سوگند جامه خلافت را در پوشید و می دانست خلافت جز مرا نشاید ، که آسیا سنگ تنها گرد استوانه به گردش درآید . کوه بلند را مانم که سیلاب از ستیغ من ریزان است ، و مرغ از پریدن به قله ام گریزان - چون چنین دیدم - دامن از خلافت برچیدم ، و پهلو از آن پیچیدم و ژرف بیندیشیم که چه باید ، و از این و آن کدام شاید ؟ با دست تنها بستیزم یا صبر پیش گیریم و از ستیز بپرهیزم ؟

که جهانی تیره است - و بلا بر همگان چیره - بلایی که پیران در آن فرسوده شوند و خردسالان پیر ، و دینمدار تا دیدار پروردگار در

چنگال رنج اسیر ، چون نیک سنجیدم شکیبایی را خردمندانه تر دیدم و به صبر گراییدم حالی که دیده از خار غم خسته بود و آوا در گلو شکسته . میراثم ربوده ی این و آن ، و من بدان نگران . (212)