شبی در پایتخت بهشت صفحه 5

قدمی جلوتر می نهم . درمی یابم این پیر فرزانه که اینگونه دیدگان و لسان را به گوهرهای درج دل روشنایی بخشیده ، کسی نیست مگر آن ناده ی دوران و جستجوگر بسیار دان ، فقیه اهل بیت عصمت و طهارت (علیه السلام ) که در تبیین واقعه ی سرنوشت ساز و الهی غدیر خم ، از جان مایه گذاشت و توفیق الهی را در این راه رفیق خویش ساخت .

با خود می گویم ای کاش می شد سوالاتم را از ایشان بپرسم . اما چگونه این تقاضای خود را مطرح نمایم ؟ چگونه مصدع وقت شریفش شوم ؟ یکدفعه به دلم می افتد که از خود امام (علیه السلام ) استمداد بطلبم ، به همین خاطر رو به ضریح مطهر کرده و می گویم : آقاجان چه نیکو خواهد بود اگر تشرفم به محضر قدسی شما توام با معرفت باشد . از شما می

خواهم جهت تحقق این مهم ذره نوازی کنید و دعایم فرمایید :

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از گوشه ای برون آی کوکب هدایت (4)

لحظاتی بعد علامه به نماز می ایستد و چون سلام نماز را می دهد دیگر بار به سمت ضریح مطهر می رود و پس از زیارت به سمتی که من نشسته ام می آید و کمی آن طرف تر می نشیند و به دیوار تکیه می زند .

جلوی پایش بلند می شوم و سلام می دهم . با خوشرویی جوابم را می دهد و در حالی که تبسمی بر چهره دارد می فرماید : از اسلامی آمده اید ؟

می گویم : آری .

می فرماید : فرهنگی هستید ؟ .

می گویم : آری ، آموزگار ابتدایی هستم .