عبادت روح زندگی صفحه 2

با عبادت و پرستش است که روح صیقل و تجلّی پیدا می کند، زنگارها از دل و جان می رود، و لحظه به لحظه نورانی و نورانی تر می شود و حجاب ها را پاره می کند و به لقای دوست نایل می شود و بهترین و طبیعی ترین سروده هستی، همین است که او خدایی کند و ما اطاعت و بندگی.

صاحب نظران در حقیقت عبادت گفته اند: «العبودیه إظهار التذلّل … ولا یستحقّها إلّا مَن کان له غایه الإفضال؛(1) عبودیت، ابزار تذلل در پیشگاه خداوند متعال است و أحدی مستحق پرستش نیست، جز کسی که نهایت درجه برتری را داراست» و چنین کسی جز خداوند متعال نیست.

شایان توجه است که: وقتی نفس آدمی بدین حقیقت دست یافت که چه کسی شایستگی پرستش و مصداق «غایه الإفضال» است، در برابر عظمت او سر به خاک می ساید و پرستش و سرسپردگی خویش را در برابر او به نمایش می گذارد؛ از این رو، ریشه اصلی سرسپردگی در برابر خدا را، می توان وجوب شکر در برابر منعم دانست، که عبادت، شیوه شکرگزاری و تجلّی این سرسپردگی است، که بالاترین تجلی و ظهور آن در عبادت الهی است؛ زیرا از این راه (عبادت) تقرّب، حاصل می گردد.

امام صادق علیه السلام فرمود: «أشرف الأعمال التقرّب بعباده اللَّه؛(2) ارزشمندترین اعمال، تقرّب جستن به خدا در پرتو عبادت است».

از این حدیث دو نکته استنباط می شود:

1. تقرّب به خدا از راه عبادت.

2. تقرّب به خود عبادت.