عبادت روح زندگی صفحه 51

4. عشق

درباره عبادت کامل، شیفتگی و وابستگی قلبی خاص به عبادت لازم است، و این حالت ارزشمند، مایه پیش گیری از احساس ملالت و خستگی در هنگام عبادت است، که از آن به عنوان «عشق» یاد می شود.

عابد باید به عبادت عشق بورزد. عبادت باید با میل و رغبت و عشق و محبّت انجام گیرد. این گونه عبادت با عبادت همراه با بی رغبتی تفاوت اساسی دارد.

در رهنمودی از امیر مؤمنان علی علیه السلام آمده است:

أفضل الناس، من عشق العباده؛(1) برترین عابد کسی است، که به عبادت عشق بورزد.

هم چنین در ادامه کلام آن حضرت آمده است:

فعانفها وأحبّها بقلبه؛ با آن (عبادت) مأنوس گردد (خود را در کنار عبادت احساس کند) و با دل خود، بدان محبت ویژه بورزد.

وباشرها بجسده وتفرّغ لها؛ با بدن خود آن را لمس کند و خود را به آن اختصاص دهد (عاشقانه عبادت کند و دل و جان و تن خود را در اختیار عبادت قرار دهد).

فهو لا یبالی علی ما أصبح من الدنیا علی عسرٍ أم علی یسر(2)؛ این چنین کسی، باکی ندارد که روز او در سختی گذرد یا در خوشی.

پروردگار حکیم می فرماید:

« … وَلا تَقْرَبُوا الصَّلوهَ وَأَنْتُمْ سُکاری حَتّی تَعْلَمُوا ما تَقُولُونَ»؛(3)

1- 115. بحار الأنوار، ج 70، ص 253، حدیث 10
2- 116. مشکاه الأنوار فی العباده، ص 203 و 204.
3- 117. سوره نساء، آیه 43.