نماز و عبادت امام حسین علیه السلام صفحه 94

امام حسین علیه السلام اهل دعا بود . با خدا رابطه ذکر و مناجات بسیار داشت . دعای عرفه او معروف است و اگر از حسین علیه السلام اثری جز همین دعا باقی نمی ماند به تنهایی کفایت از آن داشت که او را در جهان عرفان و ادب ، معروف نموده و او را در بالاترین سطح ایمان و اخلاق معرفی کند . او دریایی از عرفان و خداشناسی و در عرصه اظهار ارادات و خلوص به پیشگاه خدای متعال هنوز فریاد و ندای ((یا رب یا رب )) او ، در عرصه منا و عرفات به گوش اهل دل می آید ، هنوز ندای اللهم او در گوش اقران و بزرگان طنین انداز است .

هنوز صدای زمزمه و ضجه و ناله او در ملکوت اعلی وجود دارد و پاکان و نیکان آنها را می شنوند .

سراسر شب های عمرش ، به ویژه شب عاشورایش ، شب قدر بود و شب دعا بود و شب مناجات بود و شب اشک و آه و ناله بود ، و هر یا رب و یا الله او معادل عبادت همه قدسیان بود . چه کسی می تواند چون حسین خدای را بخواند و چون او به پیشگاه مقدسش عرض ارادت کند ؟

در مکه و در مقام ابراهیم صورت بر آن مقام می نهاد و می گفت : خدایا ! بنده کوچکت به درگاه تو روی آورده ، گدای تو

به درگاه تست ، مستمند تو به سوی تو روی آورد . عبیدک ببابک ، سائلک ببابک ، مسکینک ببابک . . . . (119)

168- طلب باران توسط امام حسین علیه السلام

حمیری ، از ابوالبختری ، از امام صادق ، از امام باقر ، از امام سجاد علیهم السلام نقل کرده که فرمود : عده ای نزد علی بن ابی طالب علیه السلام آمده از کمی باران شکایت کردند و گفتند : ای اباالحسن ! در طلب باران ، برای ما دعاهایی بکن .

علی علیه السلام ، به حسین علیه السلام فرمود : در طلب باران برای ما دعاهایی بکن .

حسین علیه السلام (رو به خدا آورده ) عرض کرد : بارالها ! ای بخشنده خیرات از چشمه هایش ! و ای نازل کننده رحمت ها از کان هایش ! و ای روان کننده برکات بر اهلش ! باران فریادرس از توست و تو فریادرس و پناهی ، ما خطاکار و اهل گناهیم و تو آمرزش خواه آمرزنده ای ، هیچ معبود به حقی جز تو نیست ، بارالها ! آسمان را در این لحظه بر ما سرشار ببار و از باران پی در پی و پرریزش ، بارانی فریادرس ، گشایش دهنده فراگیر ، پیوسته ، گوارا ، حاصلخیز و فراوان ، پرموج ، پرخروش ، ریزان ، تند و سخت ، روان ، سیل آسا ، پردامنه ، لبریزساز چشمه ها و آبگیرها ما را سیراب فرما ، بارانی که بر چهره زمین راه افتاده ، یکی دیگری را پیش براند و دانه ای از پی دانه دیگر رسد ، برقش بی بار و رعدش دروغین نباشد ، تا

با آن بندگان ناتوانت را نیرو بخشی و زمین های مرده را زنده کنی ، و ارتفاعات تپه ها و بلندی ها را شاداب سازی و منت هایت را بر ما ببخشایی ، آمین ای پروردگار جهانیان ! ))