احکام مقدمات نماز صفحه 32

فرجام کار چنین کسانی، آتش سوزان دوزخ است و در آنجا است که‌با حسرت و تأسّف اعتراف می‌کنند که نماز را ترک کرده‌اند و به دنبال آن،هر کار نیک و احسانی را نیز ترک کرده‌اند امّا دیگر سودی نداردوسرنوشت آنان جهنّم است، آنجا که خداوند می‌فرماید:

)کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ * إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ * فِی جَنَّاتٍ یَتَسَاءَلُونَ *عَنِ الْمُجْرِمِینَ * مَا سَلَکَکُمْ فِی سَقَرَ * قَالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ * وَلَمْ نَکُ نُطْعِمُ‌الْمِسْکِینَ * وَکُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضینَ * وَکُنَّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدِّینِ(95)).

»هر کس در گرو اعمال خویش است * مگر اصحاب یمین * که در باغهای بهشتندو سؤال می‌کنند * از مجرمان * چه چیز شما را به دوزخ وارد ساخت؟ * می‌گویند:مااز نمازگزاران نبودیم * و اطعام مستمند نمی‌کردیم * و پیوسته با اهل باطل همنشین‌و همصدا بودیم * و همواره روز جزا را انکار می‌کردیم.«

این چنین حضرت صادق نماز خواند

حماد بن عیسی روایت می‌کند که امام صادق‌علیه السلام روزی به من گفت: ای‌حمّاد! آیا می‌توانی نیکو نماز بگزاری؟ گفتم: آقای من! من کتاب حریزرا درباره نماز حفظ کرده‌ام. فرمود: اشکال ندارد. برخیز نماز بگزار.

پس من در مقابل ایشان و رو به قبله ایستادم و نماز را آغاز کردم و رکوع‌کردم و سجده کردم.

امام‌علیه السلام فرمود: ای حمّاد! نیکو نماز نمی‌گزاری. برای مرد چه زشت‌است که 60 یا 70 سال از عمر او سپری شود امّا نتواند یک نماز را با شرایطو حدود کامل آن بجا آورد؟

حمّاد می‌گوید: در خودم احساس خواری نمودم. پس گفتم: فدایت‌گردم، نماز را به من بیاموز.

امام صادق‌علیه السلام راست ورو به قبله ایستاد. همه دستانش را به سوی‌ران‌هایش رها کرد، انگشتانش را بهم چسبانده بود، قدمهایش را بهم‌نزدیک ساخت تا آنجا که بین دو قدم ایشان، سه انگشت باز فاصله بود.همه انگشتان پاهایش را رو به قبله قرار داد. پاهای خود را از قبله منحرف‌نمی‌ساخت. با خشوع و تذلّل و زاری نماز را آغاز کرد. »اَللَّهُ اَکْبَر« گفت‌وسپس سوره حمد و قل هو اللَّه احد را با ترتیل قرائت کرد، و بعد برای‌لحظه‌ای، به اندازه‌ای که تنفّس کند، در حال ایستاده درنگ کرد و سپس درحالیکه هنوز ایستاده بود، »اَللَّهُ اَکْبَر« گفت.

سپس به رکوع رفت و هر دو کفّ دستش را به صورت باز و گشوده، برروی زانوانش قرار داد، و زانوها را به سمت عقب، برگرداند، به گونه‌ای که‌پشتش، راست و هموار شد چنانکه اگر قطره‌ای آب یا روغن، بر پشت‌آن‌حضرت ریخته می‌شد، بخاطر هموار بودن پشتش، ثابت بر سرجای‌خود باقی می‌ماند. حضرت در حال رکوع، گردنش را کشید و چشمانش رافروبست و سپس سه بار و به ترتیل سُبْحانَ رَبِّی الْعَظیمِ وَبِحَمْدِهِ گفت. بعدراست ایستاد و چون به خوبی قرار یافت، سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ گفت و سپس‌در حالیکه ایستاده بود، تکبیر گفت و دستانش را تا موازی صورتش بالاآورد.