سحرخیزی و شب زنده‌داری در سفرهای زیارتی صفحه 121

ص:131

«جابر بن اسماعیل» از امام صادق (ع) از پدر بزرگوارش علی (ع) نقل می‌کند که فرمود:

. . . هر فردی که یک هفتم شب را نماز بخواند، با چهره نورانی چون ماه شب چهارده از قبر خود خارج می‌شود تا از صراط با جماعتی که در امان‌اند عبور کند. . . .(1)

سرنوشت ابدی انسان، در دنیا رقم می‌خورد؛ یعنی هر آنچه در سرای واپسین درو می‌کند، محصول بذری است که در دنیا کاشته است. کسانی که با نور تهجد و شب‌زنده‌داری و با تضرع و زاری، خود را به دریای بیکران توحید و قرب حق وصل می‌کنند، به منبع نور چنگ می‌زنند و نور معنوی کسب می‌کنند، اشک پشیمانی و ترس از عقاب خدا و نیز اشک شوق به حق در نیمه شب می‌ریزند. در روزی که چشم‌های لذت‌طلبان اشک‌ریزان است، در امان الهی خوشحال و مسرور زندگی می‌کنند.

کُلُّ عَیْنٍ باکِیةٌ یَومَ الْقِیامَةِ اِلّا ثَلاثَة اَعْینٍ. عَیْنٌ غَضَّت عَنْ مَحارِمِ اللهِ وَ عَیْنٌ سَهَرتْ فِی طاعَةِ الله وَ عَیْنٌ بَکَتْ فِی جَوْفِ اللَّیلِ مِنْ خَشْیَةِ الله.(2)

در روز قیامت تمام چشم‌ها گریان است مگر سه چشم: چشمی که از محرمات الهی خود را پوشانده است و چشمی که در طاعت خدا بیدار بوده است و چشمی که در دل شب از خوف الهی گریه کرده است.