مقباس المصابیح در تعقیبات نماز و آثار آن صفحه 168

کَیْ تَعْفُوَ عَنّی وَ أَنْتَ أَعْلَمُ بِها مِنّی بُوءْتُ إِلَیْکَ بِکُلِّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتُهُ وَ بِکُلِّ خَطیئَهٍ أَخْطَأْتُها وَ بِکُلِّ سَیِّئَهٍ عَمِلْتُها یا رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ تَجاوَزْ عَمّا تَعْلَمُ إِنَّکَ أَنْتَ الاْءَعَزُّ الاْءَکْرَمُ».(1)

8- خواندن «الحمد لله شکراً...»

هشتم: شیخ طوسی و دیگران روایت کرده اند که: حضرت امام زین العابدین علیه السلام در سجده می گفت «اَلْحَمْدُ للّه ِ شُکْراً»، و هر ده مرتبه که تمام می شد می گفت: «شُکْراً لِلْمُجیبِ»؛

پس می گفت: «یا ذَا الْمَنِّ الدّائِمِ الَّذی لا یَنْقَطِعُ أَبَداً وَ لا یُحْصیهِ غَیْرُهُ وَ یا ذَا الْمَعْرُوفِ الَّذی لا یَنْفَدُ أَبَداً یا کَریمُ یا کَریمُ یا کَریمُ».

پس دعا و تضرّع بسیار می کرد، و حاجات خود را یاد می کرد؛

پس می گفت: «اَللّهُمَّ(2) لَکَ الْحَمْدُ(3) إِنْ أَطَعْتُکَ وَ لَکَ الْحُجَّهُ(4) إِنْ عَصَیْتُکَ لا صُنْعَ لی وَ لا لِغَیْری فی إِحْسانٍ مِنْکَ(5) فی حالِ(6) الْحَسَنَهِ یا کَریمُ یا کَریمُ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِه وَ صَلِّ بِجَمیعِ ما سَأَلْتُکَ وَ أَسْئَلُکَ مَنْ فی مَشارِقِ الاْءَرْضِ وَ مَغارِبِها مِنَ الْمُوءْمِنینَ وَ الْمُوءْمِناتِ وَ ابْدَأْ بِهِمْ وَ ثَنِّ بی بِرَحْمَتِکَ».

پس جانب راستِ رویِ مبارک را بر زمین می گذاشت و می گفت: «اَللّهُمَّ لا تَسْلُبْنی ما أَنْعَمْتَ بِه عَلَیَّ مِنْ وَلایَتِکَ وَ وَلایَهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ».

پس جانب چپِ رو را بر زمین می گذاشت و همان دعا می خواند.(7)

1- 1_ کمال الدین، ج 2، ص 470، باب ذکر من شاهد القائم علیه السلام و رآه؛ مستدرک الوسایل، ج 5، ص 132، باب استحباب الدعاء فی سجدتی الشکر.
2- 2_ حاشیه متن: اللَّهُمَّ.
3- 3_ حاشیه آ: لِی .
4- 4_ حاشیه متن و ع و متن آ: عَلَیَّ.
5- 5_ ع: + إلَیَّ .
6- 6_ حاشیه ع: حالی.
7- 7_ مصباح، شیخ طوسی، ص 78، فصل فی سیاقه الصلوات... ؛ فلاح السائل، ص 208، فصل الحادی و العشرون... .