مقباس المصابیح در تعقیبات نماز و آثار آن صفحه 270

حاجت او را برآورد؛ و اگر شقی و بد عاقبت باشد امید دارم که سعادتمند و نیکو عاقبت گردد.

دعاهایی که در هر روز خوانده می شود

اشاره

مؤلف گوید که: اگر در این ساعتهای روز و شب این دعا را بخواند مناسب تر خواهد بود. این است دعا:

«أنت الله لا إله الا أنت رب العالمین...»

«أَ نْتَ اللّه ُ لا إِلهَ إِلاّ أَ نْتَ رَبُّ الْعالَمینَ أَ نْتَ اللّه ُ لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ الرَّحْمنُ الرَّحیمُ أَ نْتَ اللّه ُ لا إِلهَ إِلاّ أَ نْتَ الْعَلِیُّ الْکَبیرُ أَنْتَ اللّه ُ لا إِلهَ إِلاّ أَ نْتَ مَلِکُ(1) یَوْمِ الدّینِ أَ نْتَ اللّه ُ لا إِلهَ إِلاّ أَ نْتَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ اَنْتَ اللّه ُ لا اِلهَ اِلاّ اَ نْتَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ اَ نْتَ اللّه ُ لا اِلهَ اِلاّ اَ نْتَ مِنْکَ(2) بَدْئُ کُلِّ شَیْ ءٍ وَ اِلَیْکَ یَعُودُ اَنْتَ اللّه ُ لا اِلهَ اِلاّ اَ نْتَ لَمْ تَزَلْ وَ لا تَزالُ اَ نْتَ اللّه ُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ خالِقُ الْخَیْرِ وَ الشَّرِّ أَنْتَ اللّه ُ لا إِلهَ اِلاّ أَ نْتَ خالِقُ الْجَنَّهِ وَ النّارِ أَ نْتَ اللّه ُ لا إِلهَ إِلاّ أَ نْتَ الاْءَحَدُ الصَّمَدُ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ أَ نْتَ اللّه ُ لا إِلهَ إِلاّ أَ نْتَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُوءْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبّارُ الْمُتَکَبِّرُ سُبْحانَ اللّه ِ عَمّا یُشْرِکُونَ أَ نْتَ اللّه ُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لَکَ الاْءَسْماءُ الْحُسْنی یُسَبِّحُ لَکَ ما فِی السَّماواتِ وَ الاْءَرْضِ وَ أَ نْتَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ أَ نْتَ اللّه ُ لا إِلهَ إِلاّ أَ نْتَ الْکَبیرُ الْمُتَعالُ وَ الْکِبْرِیاءُ رِداوءُکَ».(3)

و ابن بابویه _ علیه الرحمه _ به سند صحیح(4) از حضرت صادق علیه السلام روایت کرده است که: هر بنده ای که هر روز هفت مرتبه بگوید: «اَسْأَلُ اللّه َ الْجَنَّهَ وَ أعُوذُ باللّه ِ مِنَ النّارِ»، جهنّم گوید: خدایا! او را از من پناه ده.(5)

و به سند معتبر دیگر از آن حضرت روایت کرده است که: اگر مؤمنی در یک روز

1- 1_ حاشیه متن و آ: مَالِکُ.
2- 2_ آ. إِلیْکَ، و حاشیه آن: مِنْکَ بَدَیَ الْخَلْقَ.
3- 3_ ثواب الأعمال، ص 13، ثواب من مجد اللّه بما مجد به نفسه؛ جامع الأخبار، ص 52، فصل الرابع والعشرون فی التهلیل.
4- 4_ ع: معتبر.
5- 5_ أمالی، شیخ صدوق، ص 98، مجلس الحادی والعشرون؛ وسایل الشیعه، ج 7، ص 222، باب نبذه مما یستحب أن یقال... .