نماز در ادیان صفحه 190

ص:201

1- همان، فصل5، ص 21.
2- بویس، مری، زردشتیان، باورها و عقاید ، ص243.
3- «اَشو» لقبی زردشتی به معنای «درستکار» است.

آگاهند که پیرها و سفره های مقدس و نیایش گاه های ویژه ایزدان، بازمانده فرهنگ ایران باستان هستند،(1) اما این نیایش گاه ها را چون گنجی می انگارند که باید از آن نگه داری کنند تا سودش را ببرند.(2)

آمادگی برای نماز

در کتاب های روایی زردشتیان توصیه شده است که پیش از نماز باید تن و جامه نماز و جای نماز را از آلودگی ها پاک کرد.(3) معمولاً زردشتیان پیش از نماز، به غیر از تمام قرص صورت، دست ها را تا آرنج و پاها را تا قوزک پا سه بار شست وشو می دهند. در این هنگام دعای "سروش باج" را می خوانند. اگر آب نبود، سه بار دست را بر خاک تمیز می زنند و سپس به صورت و پشت دست می کشند. در زبان پهلوی وضو و تیمم را "پادیاب" و نیز "دستنماز" (دستماز) می گویند. سپس لباس سفید ساده ای به نام "سدره" می پوشند و پس از آن، به بستن کمربند مقدس، یعنی "کُشتی" (کُستی)، اقدام می کنند. در