سیمای متهجدین صفحه 13

که هرگاه به چیزی اُنس گرفت و به آن دلبستگی پیدا کرد، از پرداختن به سایر امور باز می ماند. لذا این که می گویند (دو محبّت در یک دل جای نمی گیرد) بی جهت نیست. خداوند عظیم الشان به کلیمش موسی بن عمران علیه السلام وحی نمود: «ای پسر عمران! دروغ می گوید آن که مدعی محبّت من است ولی وقتی شب او را فرا رسد می خوابد، آیا مگر هر عاشقی خلوت با معشوقش را دوست ندارد؟ هان ای پسر عمران! این منم که بر دوستانم مطّلعم، چون شب آنان را فرا گیرد چشم دلشان را دگرگون می سازم و عقوبتم را در مقابل دیدگانشان مجسم می سازم. بدان گونه که از راه شهود و رویارویی با من به مخاطبه می پردازند و حضوراً با من به گفتگو می نشینند. ای پسر عمران! قلبی خاشع و تنی متواضع و اشکی ریزان بر من اختصاص بده. در ظلمت شب مرا بخوان که مرا نزدیک و اجابت کننده خواهی یافت.»(1)

علایم محبت الهی

مسلماً در یک انسان الهی که خود را خالص و بی شائبه وقف آن وجود ازلی نموده است صفاتی هویدا می گردد که او را از سایر افراد ممتاز می گرداند و همین نشانه ها فرا راه سالک قرار می گیرد تا تمام هم و غم خود را در راه نیل به آنها بکار گیرد.

برخی از علایم محبت الهی که در محب خداوند باید دیده شود عبارتند از:

الف: همواره طالب لقای پروردگار و رسیدن به وصال آن محبوب ازلی باشد؛ اگرچه با مرگ و نیستیِ وجود ظاهری به آن برسد. از همین طرز تفکر است که محب الهی مرگ را از پستان مادر گواراتر می داند. زندگانی فانی دنیا و زرق و برق چهار روزه آن نتوانسته او را از یاد و ذکر خدا باز دارد؛ بلکه همواره در قفس تنگ دنیا از غم فراق می نالد و ناله شوق