بانگ وحدت ویژه نماز جمعه صفحه 73

ص:76

* متون ادبی

حضور سبز

جمعه ها وقت نماز، وقتِ حضوری سبز است تا ظهور را به انتظار بنشینی. صبح دمان که از عطر ندبه معطر شده ای و ندبه کنان یار غایب را به ظهور طلبیده ای و چون نی مهجور نالیده ای و شراب «اَیْنَ» نوشیده ای، همچو دانه ی تسبیح به رشته ی نمازگزاران جمعه درآی و در صف های آن که ملایک بر زمینش بال گسترده اند، به طلب قامت بند، شاید نگار غایب در کنار تو حاضر باشد.

ای دوست! این قافله باز تا خدا راه می پیماید و این صاحبدلان باز هم پروازی از نوعی دیگر تا دوست خواهند کرد. مبادا از بزم جمعه گیان وا بمانی و از شمار جمعه گزاران بیرون شوی.(1)

امام جمعه، همان ساقی است که جام در جام از میخانه حکمت به مستان خراباتی، صهبای موعظه می نوشاند. ای دریغ اگر حتّی دُردی کش آن نباشی و وقت های خوشی را بیهوده به نفْس بسپاری.

به گاه جمعه، مُحرِم به شوق شو و گِرد کعبه یاد طواف کن. پروانه سان آن قدر بال زن تا در ره عشق او خاکستر شوی... به هنگام جمعه، جمراتِ نفسانیت، خودگرایی و موهومات اَنانیت را رمی کن تا حاجی شوی؛ چرا که «نماز جمعه حجّ فقراست». در سعی بین فرد و جامعه، به صفای وحدت دست خواهی یافت و از زمزم اتحاد سیراب خواهی شد.

آن گاه که هاتف غیب شما را به اجتماع جمعه و مؤذِّن ذکر به میهمانی