مفتاح: درسنامه عمومی معارف نماز صفحه 213

بنابراین، با توجه به مخدوش بودن روایات اهل سنت، همچنین نبود این عمل در روایات صفت نماز پیامبر(ص)، باید به اصل اولی این عمل رجوع نمود که همان ارسال و رها بودن دست است. هر فردی به مقتضای خلقت خویش، در می یابد که دست های خود را در حالت عادی رها نماید و روی یکدیگر قرار ندهد.

ج) آمین گفتن پس از حمد

یکی از سنتهای رایج در نماز اهل سنت این است که پس از قرائت سوره حمد، با صدای بلند آمین می گویند و معتقدند که این آمین گفتن، نسبت به دعای قبلی یعنی(اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ) است؛ زیرا آمین نوعی دعا به معنای "اللّهمّ اسْتَجِب» می باشد.

این سخن صحیح نیست؛ زیرا در شریعت اسلام، عبادات اعم از واجب و مستحب، توقیفی و محدود هستند. به این معنا که انجام آن در کمّ و کیف، متوقف به همان صورتی است که از شریعت و دین به ما رسیده است. انسان به هیچ وجه حق کم و یا زیاد نمودن آن را ندارد و نمی شود هر کس بر اساس اندیشه و خواست خود، برنامه ای برای کیفیت آن انتخاب نماید. به عبارت ساده تر، در عبادات حق اِعمال سلیقه نداریم و عبادات توقیفی است و هرگونه حذف و اضافه در عبادات، بدعت محسوب می شود.

ضمن اینکه بر فرض که آمین نسبت به دعای قبلی باشد؛ اما بسیاری از نمازگزاران - بخصوص غیرعربها - هرگز به ذهنشان نمیرسد که در آیات سوره فاتحه، دعایی است که به آن آمین بگویند! این عمل به اجماع مسلمانان، جزء نماز نیست(1) و مذاهب چهارگانه اهل سنت نیز، گفتن آن را تنها سنت شمردهاند؛ ولی بزرگان شیعه با تبعیت از ائمه(ع) اهلبیت(ع) - یکی از «ثقلین» - این عمل را مخالف سیره پیامبر(ص) دانسته، گفتن آمین را حرام و مبطل نماز دانسته اند.(2)