مفتاح: درسنامه عمومی معارف نماز صفحه 252

مؤمنان فرقه تِن دائی در ژاپن، به زیارت معبد اِنریاکوجی در کوهی نزدیک کیوتو میروند. پیروان مکتب شین گون، به معبد کویاسان میروند و یا از هشتاد و هشت معبد کوبودایشی در شیکوکو دیدن میکنند. زائران بودایی اغلب لباس مخصوصی میپوشند که نیمتنهای بیآستین است و کلاه حصیری بزرگی هم به سر میگذارند که روی آنها کلمات مقدسی نوشتهاند. تسبیحی دارند که به خلاف وقتهای دیگر که به مچ دست میاندازند، آن را به گردن میآویزند، یک چوبدستی بلند و یک زنگ هم دارند. بسیاری از بوداییان که رهرو نیستند، سوترهها را برای خواندن و زمزمه کردن می آموزند، سوتره خوانی روزانه، به طریقی جانشین نماز آنان شده است. مهمترین سوترهای که هر بودایی ماهایانی می خواند، سوتره گل نیلوفر است. سوترهنویسی نیز کاری مؤمنانه است. پیشتر که هنوز صنعت چاپ اختراع نشده بود، استنساخ، تنها روش حفظ و رواج متنهای مقدس بود. بعدها، این کار معنای دیگری پیدا کرد، یعنی کمکی به تمرکز بود و اجر معنوی حاصل از این کار مؤمنانه، به روان موجودات پیشکش می شد.

عبادات روزانه

منظور از نماز روزانه بودایی، گونهای از عبادات است که همه انجمن های چهارگانه بودای آن را قبول دارند و تقریباً توسط همه فرقههای بودایی انجام می شود. این عبادت، گاهی یک بار و گاهی چند بار در روز اجرا میگردد و صورتهای مختلفی در میان فرقه های تیره واده و مهایانه و ها دارد. این نماز، عمدتاً شامل خواندن سوتره یا بخشهایی از یک سوترهها و تکرار منتره ها است. این نماز بسته به اینکه نوع کاری که شخص می خواهد عهده دار شود، در معبد یا در خانه برگزار میشود.

نماز یک بودایی، معمولاً در مقابل یک یا چند شیئ مقدس برگزار می شود و با پیشکش کردن چراغ، بخور و غذا به آن بت یا صاحب معبد همراه است. نماز صبح و مغرب در سنت آیین بودای چینی، در مکاتب چَن و پاک بوم، شامل ذکر منترهها، ذکر نام بودا و تمرینات بدنی و ذهنی، مانند تعظیم کردن، مدی تیشن در حال راه رفتن، و عهد بستن است. نشستن به حالت مدی تیشن، گاهی پیش