نقد و بررسی اصول اخلاق پزشکی نوین صفحه 11

حال بیماران وارد خواهم شد و از هر کار زشت ارادی و آلوده کننده، به خصوص اعمال ناهنجار، با زنان و مردان، خواه آزاد و خواه برده، اجتناب خواهم کرد. آنچه در حین انجام حرفه خود و حتی خارج از آن درباره زندگی مردم خواهم دید یا خواهم شنید که نباید فاش شود، به هیچ­کس نخواهم گفت، زیرا این قبیل مطالب را باید به گنجینه اسرار سپرد. اگر تمام این سوگندنامه را اجرا کنم و به آن افتخار کنم از

ثمرات زندگی و حرفه خود برخوردار شوم و همیشه بین مردان مفتخر و سربلند باشم، ولی اگر آن را نقض کنم و به سوگند عمل نکنم، از ثمرات زندگی و حرفه خود بهره نبرم و همیشه بین مردان سرافکنده و شرمسار باشم."(1)

اخلاق پزشکی در ایران

امر طبابت در ایران، از روزگاران قدیم با دیانت توام بوده و طب باستانی ایران با آیین زرتشت و تعلیمات اوستا پیوند جدایی­ناپذیر داشته است. به طور کلی پزشکان از طبقه روحانیون که عالی­ترین طبقه از طبقات چهارگانه جامعه (روحانیون، سربازان، کشاورزان و صنعتگران) بودند، انتخاب می­شدند. این طبقه رشته الهیات و طب را هم­زمان تحصیل می­نمودند و بعد از اتمام مقدمات، یکی از این دو رشته را انتخاب کرده و ادامه می­دادند.

موبدان زرتشتی بر حسن انجام اخلاق پزشکی که بخشی از امور دینی محسوب می­شد نظارت می­کردند. در اوستا گفتارهایی در باب ویژگی­های پزشکان آمده است. شرایط طبیب این بوده که اولا کتب زیاد مطالعه کرده و در فن خود تجربه کافی داشته باشد، ثانیا با صبر و حوصله به سخنان بیمار گوش فرا دهد و بیمار را با وجدانی بیدار