نقش خانواده در پیشگیری از انحرافات صفحه 107

تحقیقات نشان می دهد که حدود 70 % علل فرار فرزندان را والدین تشکیل می دهند؛ به طوری که از خرداد تا شهریور ماه، وقتی که نوجوانان پس از فراغت از مدرسه نمی توانند محیط نامساعد خانواده را تحمل کنند، به

امید قرار گرفتن در فضایی بهتر و مساعدتر، از خانه فرار می کنند و در فروردین ماه- که اعضای خانواده و فامیل به دید و بازدید و انجام مراسم سال نو مشغول هستند- کم ترین فرار را مشاهده می کنیم. آمار ارائه شده نشان می دهد افرادی که از خانه فرار می کنند، غالباً 14 تا 25 سال دارند و 80% آن ها به دلیل ناسازگاری با والدین ترجیح می دهند خانه را ترک کنند.

همچنین برخی اوقات رفتارها و سخت گیریهای به اصطلاح غیرت مندانه برادران و دیگر مردان فامیل نسبت به دختران، آن چنان عرصه را بر دختران تنگ می کند که راه نجات خود را گریز از خانه می دانند.

4. آشفتگی های رفتاری والدین

اختلالات رفتاری والدین در خانه؛ از قبیل برخورد ها و توقعات غیر منطقی، دعواها، تعارضات گفتاری و عملی آنان موجب ایجاد اضطراب و تنش و بحران های فکری در اذهان فرزندان و اعضای خانواده می گردد. پدر و مادری که از صبح تا شب در بیرون از خانه اشتغال دارند و در پایان روز، با خستگی به خانه بر می گردند، فرصتی برای ابراز محبت و احوال پرسی از خود یا فرزندان خود ندارند. این گونه رفتارهای آشفته موجب کمبود محبت و تربیت ناصحیح می شود و با وجود حضور فیزیکی والدین، نظارت و کنترل تربیتی و غیر رسمی خانواده تضعیف شده، اعتبار اجتماعی خانواده به شدت کاهش می یابد. در چنین وضعیتی فرزندان به علت سرکوب خواسته هایشان و عدم ارضای تمایلات درونی خویش، از کانون خانواده بیزار شده، به رفتارهای نا بهنجاری نظیر فرار از خانه گرایش پیدا می کنند.