نقش خانواده در پیشگیری از انحرافات صفحه 28

کم آبروترین مردم، کسی است که دروغ می گوید.

بی ارزشی سخن

سخن، سرمایه انسان و ملاک اعتبار و ارزش اوست. دروغ گویی و عدم صداقت در گفتار، موجب کاهش ارزش گوینده و بی اعتنایی مردم به وی می گردد. چه بسا همین بی اعتنایی وی را به ورطه سقوط و نابودی کامل بکشاند.

دروغ گو، اگر بالاترین ارزش ها را برای سخنش به دست آورده باشد، همین که به دروغ گویی پرداخت و مردم او را بدان صفت شناختند، همه ارزش های قبلی نابود می شود و با جانوران در یک ردیف قرار خواهد گرفت. ممکن است کسانی دروغِ دروغ گو را به رُخَش نکشند، ولی در دل از او بیزار باشند و برای سخنش اعتباری قائل نباشند؛ اما پشت سر او، دروغ گویی اش را به دیگران بگویند و تعفن رسوایی او را پراکنده تر سازند.

امام جعفر صادق(علیه السّلام) از حضرت عیسی(علیه السّلام) نقل می کند که فرمود:

«مَنْ کَثُرَ کذْبُهُ ذَهَبَ بَهاؤهُ»؛(1)

کسی که دروغش بسیار شود، ارزش او از بین می رود.

سلب اعتماد عمومی

اعتماد مردم، از نعمت های الهی و بهترین راه موفقیت است،زیرا اغلب موانعی که در راه رسیدن به هدف ایجاد می شود، به وسیله جلب اعتماد مردم بر طرف می گردد. یکی دیگر از زیان های اجتماعی دروغ، سلب اعتمادی است که از ناحیه مردم نصیب دروغ گو می شود. ماجرای «چوپان دروغ گو» در حافظه ادبیات ایران زمین، گویای همین آسیب بزرگ است.