مستشرقان و پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله صفحه 267

این مانورها موجب تحکیم رهبری پیامبر و افزایش قدرت حکومت اسلامی می شد.این اقدام های نظامی به مشرکان فهماند که پیامبر اینک از چنان قدرتی برخوردار است که می تواند منافع قریش را حتی در نزدیک ترین نقاط مکه به خطر اندازد.از آن پس،راه تجاری مکه-شام امنیت نداشت و کاروان های قریش بدون همراه داشتن شمار فراوانی نیروی نظامی امکان رفت و آمد نمی یافت. (1)ازاین رو یکی از علل حمله مسلمانان به کاروان های قریش را می توان سلب فتنه انگیزی از جانب مشرکان مکه دانست.

3-جلوگیری از حملات قریش

موضوع مهم دیگر آن که در حقیقت عامل اصلی درگیری مدینه و مکه،مشرکان مکه بودند.مسلمانان در مدینه انسجامی یافته بودند و طبیعی بود که در این شرایط قریش نمی توانست همچون گذشته با آنان برخورد کند.چون مسلمانان اینک دارای تشکیلات حکومتی بودند و در صورت عدم برخورد با آنان،این مسئله به صورت معضلی بزرگ برای مکیان درمی آمد.ازاین رو تحرکات قریش برضد مسلمانان مدینه آغاز شد.«در آغاز سال دوم هجرت،قریش به تدریج خود را برای حرکت های ایذایی،تهدید امنیت مدینه و در نهایت هجوم به مسلمین آماده کردند.پیامبر که همواره انتظار چنین تحرکاتی را داشت،هوشیارتر از آن بود که قریش او را غافل گیر کند.به همین دلیل در فاصله های زمانی معین به گروه های نظامی و اطلاعاتی با هدف های مشخص مأموریت می داد تا ضمن کسب اطلاعات نظامی و خنثی کردن تحرکات محدود قریش،امنیت مکیان را برهم زنند». (2)