مستشرقان و پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله صفحه 271

ماه حرام جنگ کنید!»این خود دلیل روشنی است بر این که اعزام این گروه به منظور حمله به کاروان نبوده است. (1)

غزوات و سرایای پیش گیرانه(دفاع در قالب تهاجم)

برخی از جنگ های مسلمانان برای پیش گیری از تهاجم دشمن بوده است.هنگامی که خبر حمله قریب الوقوع مشرکان و غارت گران اطراف مدینه به رسول خدا صلّی الله علیه و آله می رسید،ایشان به تجهیز قوا و حرکت دادن نیروها برای از بین بردن خطر احتمالی اقدام می کرد.اگر این تحرکات پاسخ داده نمی شد،علاوه بر تحمیل خسارت هایی بر مسلمانان موجب می شد قبایل دیگر نیز برای به دست آوردن منافع مادی به مدینه هجوم آورند.ضمن این که شرایط را برای دشمنی بیشتر مشرکان مکه و اطراف مکه و مدینه که به طور سازمان دهی شده در حال جنگ با مسلمانان بودند،هموار می ساخت.برای کفار قریش شرایطی بهتر از این نبود که هرج و مرجی در مدینه پدید آید تا آنها و متحدانشان فرصتی مغتنم برای حمله به آن و از بین بردن مسلمانان و حکومت نوپای اسلامی پیدا کنند.پس بهترین راه برای مسلمانان حمله پیش گیرانه به قبایلی بود که خود را آماده حمله به مدینه می کردند.غزواتی چون«بدرالموعد»و«حمراء الاسد»هر چند در نهایت به درگیری منجر نشد،امّا در صورت وقوع جنگ،مسلمانان را با خطر جدی مواجه می ساخت.همچنین غزوه«ذی قرد»نشان داد که اعراب اطراف چشم طمع به مدینه داشته،برای ضربه زدن به اسلام از شبیخون خودداری نمی کنند.بنابراین،رسول خدا صلّی الله علیه و آله حق داشت که هر چندگاه به محض شنیدن گزارشی کوچک از تلاش مشرکان،به سوی آنان حرکت کند. (2)