رساله حلال و حرام صفحه 107

مؤلف گوید: افزون بر این، همیشه توبه امکان پذیر نیست، و توفیق برای توبه پیدا نمی شود، چرا که برخی از گناهان موجب سلب توفیق می شود و برخی را خداوند نمی آمرزد ، بنابراین انجام گناه و خوردن حرام به امید توبه ، عاقلانه نخواهد بود ، ازاین رو امام صادق(علیه السلام) می فرماید: کسی که گناهی برای او آماده می شود ، نباید آن گناه را انجام بدهد ، چرا که بسا بنده ای گناهی را انجام می دهد و چون خداوند او را می بیند می فرماید: به عزّت و جلالم سوگند هرگز تو را نخواهم آمرزید(1).

و از آن حضرت نیز نقل شده که فرمود : کسی که قصد عمل خیری را می کند ، باید در انجام آن عجله کند و آن را تأخیر نیندازد، چرا که بسا بنده ای عمل نیکی را انجام می دهد و خداوند تبارک و تعالی می فرماید : من تو را بخشیدم وبعد ازاین هرگز گناهی برای تو نمی نویسم» و کسی که قصد گناهی را می کند ، نباید دست به آن گناه بزند ، چرا که بسا بنده ای گناهی را انجام می دهد و چون خداوند سبحان او را می بیند می فرماید: به عزّت و جلالم سوگند هرگز بعد از این تو را نخواهم بخشید [هر چه می خواهی بکن](2).

از این رو ما باید از هر گناهی بترسیم شاید این گناه همان گناهی باشد که خداوند سوگند یاد نموده که پس از آن ، بنده خود را هرگز نبخشد! ازسویی باید به آثار گناه نیز توجّه کنیم و ازخداوند عصمت طلب نماییم تا گرفتار گناه نشویم، و لا حول و لا قوّه الّا بالله العلیّ العظیم.

آثار گناه و حرام

مؤلف گوید : برخی از آثار گناه در بخش قبل گذشت واکنون آثار دیگر گناه و حرام را از زبان معصومین(علیهم السلام) می شنویم، وبالله التوفیق.

1- امام صادق(علیه السلام) فرمود : آگاه باشید که هیچ رگی قطع نمی شود ، و هیچ کسی به زمین نمی خورد و هیچ گرفتاری و بیماری پیدا نمی شود، مگر آنکه به خاطر گناهان شما ست ، چنان که خداوند می فرماید:

1- ... عنه، عن أبیه البرقی، عن الحسن بن علی بن فضال، عن عبد الله بن بکیر، عن بعض أصحابه، عن أبی عبد الله علیه السلام، قال: من هم بالسیئه فلا یعملها، فانه ربما عمل العبد السیئه فیراه الرب فیقول: وعزتی وجلالی لا أغفر لک أبدا. (محاسن، ج1/117)

2- ... عنه، عن ابن فضال، عن ابن بکیر، عن بعض أصحابنا، عن أبی عبد الله (علیه السلام) قال: من هم بخیر فلیعجله ولا یؤخره، فإن العبد ربما عمل العمل فیقول الله تبارک وتعالی: قد غفرت لک ولا أکتب علیک شیئا أبدا ومن هم بسیئه. (کافی، ج2/142)