رساله حلال و حرام صفحه 152

امام صادق(علیه السلام) در تفسیر آیه «وَ مَنْ یُعَظِّمْ حُرُماتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ» می فرماید: مقصود از «حرمات» سه حرمت است، که تعظیم آن ها واجب می باشد، و کسی که یکی از این حرمت ها را قطع کند، مشرک به خدا خواهد شد:

1- شکستن حرمت خدا وند نسبت به کعبه و خانه خدا.

2- تعطیل کتاب خدا - یعنی قرآن- و عمل کردن به غیر آن.

3- منع کردن از آنچه خداوند - نسبت به محبت و اطاعت از ما - بر مردم واجب نموده است(1).

حرمت قرآن

امیرالمؤمنین(علیه السلام) درباره قرآن می فرماید: بدانید که قرآن ناصح و خیرخواهی است ، که خیانت نمی کند، و راهنمایی است که کسی را گمراه نمی کند، و سخنگویی است که دروغ نمی گوید، و کسی با قرآن مجالست نمی کند مگر آن که یا بر هدایت او افزوده می شود، و یا از گمراهی او کاسته می گردد .

تا این که می فرماید: احدی با داشتن قرآن نیاز به چیزدیگری پیدا نمی کند، و احدی بدون قرآن بی نیاز نمی شود، پس شما باید دردهای خود را با قرآن معالجه کنید، و برای نجات از سختی های خود از قرآن کمک بگیرید، چرا که داروی شفای بزرگترین دردها ، در قرآن است، و بزرگترین دردها ، کفر و نفاق و گمراهی و ضلالت است، پس بوسیله قرآن از خداوند آنچه را- از سعادت دنیا و آخرت- دوست می دارید بخواهید، و با محبّت ، به طرف قرآن بروید، و به جای این که به مردم التماس دعا بکنید، قرآن را به درگاه خداوند شفیع قرار بدهید، چرا که هیچ شفیعی بهتر از قرآن نیست، و بدانید که قرآن شفاعت کننده وگوینده ای است که سخن او ردّ نمی شود، و هر کس قرآن- در قیامت- شفیع او باشد، به حاجت خود می رسد، و هر کس قرآن- در قیامت- شاکی از او باشد راه نجاتی ندارد ...(2).

1- ... محمد بن العباس عن محمد بن همام عن محمد بن إسماعیل العلوی عن عیسی بن داود عن الإمام موسی بن جعفر عن أبیه علیهم السلام فی قول الله عز وجل: (وَمَنْ یُعَظِّمْ حُرُماتِ اللهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ) قال هی ثلاث حرمات واجبه فمن قطع منها حرمته فقد أشرک بالله الأولی انتهاک حرمه الله فی بیته الحرام والثانیه تعطیل الکتاب والعمل بغیره والثالثه قطیعه ما أوجب من فرض مودتنا وطاعتنا. (بحارالانوار، ج24/186ج5؛ تاویل الآیات، ج1/336)

2- ... واعلموا أنّ هذا القرآن هو النّاصح الّذی لا یغشّ، والهادی الّذی لا یضلّ، والمحدّث الّذی لا یکذب، وما جالس هذا القرآن أحد إلاّ قام عنه بزیاده أو نقصان: زیاده فی هدی، ونقصان من عمی. واعلموا أنّه لیس علی أحد بعد القرآن من فاقه ولا لأحد قبل القرآن من غنی، فاستشفوه من أدوائکم، واستعینوا به علی لأوائکم فإنّ فیه شفاء من أکبر الدّاء، وهو الکفر والنّفاق والغیّ والضّلال. فاسألوا اللّه به وتوجّهوا إلیه بحبّه، ولا تسألوا به خلقه. إنّه ما توجّه العباد إلی اللّه بمثله، واعلموا أنّه شافع ومشفّع، وقائل ومصدّق، وأنّه من شفع له القرآن یوم القیامه شفّع فیه ومن محل به القرآن یوم القیامه صدق علیه، فإنّه ینادی مناد یوم القیامه: «ألا إنّ کلّ حارث مبتلی فی حرثه وعاقبه عمله غیر حرثه القرآن» فکونوا من حرثته وأتباعه، واستدلّوه علی ربّکم، واستنصحوه علی أنفسکم، واتّهموا علیه آراءکم، واستغشّوا فیه أهواءکم، العمل العمل، ثمّ النّهایه النّهایه والاستقامه الاستقامه ثمّ الصّبر الصّبر، والورع الورع، إنّ لکم نهایه فانتهوا إلی نهایتکم، وإنّ لکم علما فاهتدوا بعلمکم، وإنّ للإسلام غایه فانتهوا إلی غایته، واخرجوا إلی اللّه بما افترض علیکم من حقّه وبیّن لکم من وظائفه. أنا شهید لکم وحجیج یوم القیامه عنکم. (نهج البلاغه، ج2/111)