رساله حلال و حرام صفحه 169

احترام به ائمه طاهرین (علیهم السلام)

قال الله سبحانه: «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبی وَ مَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَهً نَزِدْ لَهُ فِیها حُسْناً إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَکُورٌ»(1)

و قال سبحانه: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ»(2)

تردیدی نیست که حرمت و احترام و مودّت و دوستی ائمه اهل البیت (علیهم السلام) و اعظام و اکرام آنان واجب و مورد اتفاق و اجماع مسلمین است و آیات و روایات فراوانی شاهد بر آن است و زمخشری در تفسیر کشّاف ذیل آیه مودّت گوید:

هنگامی که این آیه نازل شد، مردم به رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) گفتند: یا رسول الله! خویشان و اقربای شما - که خداوند مودّت و محبّت آنان را بر ما واجب نموده - کیانند؟ فرمود: «علی و فاطمه و دو فرزند آنان حسن و حسین هستند» تا این که گوید: دلیل بر این معنا روایتی است که از علی بن ابیطالب(علیه السلام) نقل شده که گوید: من از حسد مردم(یعنی قریش) نسبت به خود به رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) شکایت نمودم و آن حضرت فرمود: «آیا تو خشنود نمی شوی که یکی از چهار نفری باشی که داخل بهشت می شوند؟ و آن چهار نفر من و تو و حسن و حسین هستیم و [همسران و ] ذریّه ما با ما خواهند بود.

سپس گوید: از رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) نقل شده که فرمود: بهشت بر کسانی که به اهل بیت من ظلم کرده باشند، و مرا نیز- نسبت به ظلم به آنان - آزار نموده باشند، حرام خواهد بود. تا این که فرمود: کسی که نسبت به یکی از فرزندان عبدالمطلب احسان و اکرامی انجام داده باشد و مزد خود را نگرفته باشد، من پاداش او را در قیامت خواهم داد ... تا این که گوید:

هنگامی که انصار مدینه به آن حضرت گفتند: «ما هر چه داریم را در اختیار خدا و رسول او می گذاریم». آیه «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبی» نازل شد، و رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) به آنان فرمود: من هیچ پاداشی از شما نمی خواهم مگر مودّت و محبّت با اهل بیت خود را .