رساله حلال و حرام صفحه 47

او افتاد و فرمود : این مال شبهه ناک است و خداوند مرا از خوردن آن مصون قرار داد. یهود گفتند: ما آن را در دهان تو می گذاریم و چون لقمه ای از آن گرفتند، بر روی دست آنان سنگین شد و چون نتوانستند در دهان آن حضرت بگذارند گفتند : حقاً که این منزلت و شأن عظیمی است ...(1).

مرحوم علامه مجلسی گوید : حدیث فوق با عبارات مختلفی نقل شده است و مضمون آن ها یک معناست(2).

مؤلف گوید: تردیدی نیست که جمع مال و پرهیزنکردن از حرام به خاطر حبّ دنیا ، سبب حسرت خواهد شد ، بلکه اگر از راه حلال نیز جمع شده باشد و به خاطر حب دنیا صرف در راه خیر نشده باشد باز مایه حسرت خواهد بود ، چرا که آن مال صرف راه های خیر نمی شود ، و صاحب مال از دنیا می رود و خیری از مال خود نمی برد، و اگر از راه حرام باشد، اولا برکت ندارد و ثانیا حساب سخت قیامت برای صاحب آن باقی خواهد ماند و بدتر از همه این ها این است که مال را از راه حرام به دست آورده باشد و در راه حرام نیز صرف کند، از این رو در معنای آیه :«یَقُولُ أَهْلَکْتُ مالاً لُبَداً»(3)

درتفسیر قمی آمده ، که «لُبَد» به معنای مجتمع است، و از امام باقر(علیه السلام) نقل شده که فرمود: مقصود از این آیه عمروبن عبدِودّ است هنگامی که علی بن ابی طالب(علیه السلام) - در جنگ خندق - اسلام را بر او عرضه نمود، و او در حال مردن گفت : چه شد مال های زیادی که من برای جلوگیری از اسلام خرج کردم؟ آری او مال زیادی را

1- ... وکان النبی ابن سبع سنین فقالت الیهود: وجدنا فی کتبنا ان محمدا یجنبه ربه من الحرام والشبهات فجربوه، فقدموا الی أبی طالب دجاجه مسمنه فکانت قریش یأکلون منها والرسول صلی الله علیه وآله تعدل یده عنها فقالوا: مالک؟ قال: أراها حراما یصوننی ربی عنها، فقالوا: هی حلال فنلقمک، قال: فافعلوا إن قدرتم، فکانت أیدیهم تعدل بها الی الجهات فجاؤه بدجاجه اخری قد أخذوها لجار لهم غائب علی أن یؤدوا ثمنها إذا جاء فتناول منها لقمه فسقطت من یده فقال صلی الله علیه وآله: وما أراها إلا من شبهه یصوننی ربی عنها، فقالوا: نلقمک منها، فکلما تناولوا منها ثقلت أیدیهم فقالوا لهذا شأن عظیم. (مناقب آل ابی طالب، ج1/35)