چهار رساله (رساله ارث، گناهان کبیره، محرم و نامحرم و احکام الغیبه) صفحه 167

فصل اول: در بیان حقیقت و معنای غیبت

بدانکه حقیقت و معنای غیبت آن طور که از روایات استفاده می شود آن است که چیزی دربارۀ شخصی که شیعه اثناعشری باشد نزد مردم بگویی که اگر به گوش او برسد بدش بیاید و دل تنگ شود و به آن راضی نباشد.

و فرق نمی کند که آن بدی در بدن او باشد مانند اینکه بگویی فلان کس کور است، یا کر، یا لنگ، یا کوتاه قد، یا بلند، یا سیاه، یا زرد، یا مثل خرس، یا مثل قلیان، یا مثل تریاکی ها و بنگی ها است.

یا در نسب او باشد مانند اینکه درباره کسی بگویی او پسر فلان فاسق، یا پسر فلان حمّال، یا پسر فلان نانجیب است و مانند این ها.

یا در صفات و افعال و اقوال او باشد مانند اینکه بگویی فلانی بداخلاق است، یا بخیل، یا متکبّر، یا جبّار و ظالم، یا ریاکار، یا ریاست طلب، یا دزد، یا کم فروش، یا پرگو، یا پرخور است، یا بی وقت به خانه مردم می رود و مانند این ها.

و یا در چیزی باشد که متعلّق به او است از لباس و یا خانه، مانند اینکه بگویی خانه فلان شخص مانند خانه یهودی ها است، و یا لباس او مانند لباس فقرا است، و یا کلاه او مثل کلاه شیطان است،