سستی و تنبلی آفت پیشرفت صفحه 1

مقدمه

تنبلی و کسالت و خمودگی، از مشکلات مهم اخلاقی و روحی و روانی جامعه بشری است که خود منشأ بسیاری از گرفتاری هاست. البته نمی توان به طور قاطع این معضل را بیماری دانست، بلکه نوعی عادت و خصلت بد اخلاقی است که زمینه ساز بیماری های روحی و روانی گردد. در حقیقت همه ما انسان ها با این مشکل با توجه به درجات شدّت و ضعف دست و پنجه نرم کرده و با آن روبه روئیم. از این رو اگر از خواب غفلت بیدار نشده و با آن مبارزه نکنیم، تمام امور زندگی مان را فرا می گیرد و ما را دچار خسرانی جبران ناپذیر می کند.

بنابراین زندگی در دنیای امروز و پیشرفت در همه زمینه ها(دنیوی و اخروی)، جز در سایه همّت و تلاش عالی مقدور نیست. بی شک با تنبلی و کسالت و کار امروز را به فردا افکندن - که یکی از شگردهای شیطان است- نه تنها انسان از مقصد اصلی خلقت که همان بندگی است، باز می ماند، بلکه در امور دنیوی نیز متضّرر می گردد. امروزه با توجه به زندگی صنعتی، انسان ها به ویژه نوجوانان و جوانان کمتر از عزم و اراده خدادادی خود استفاده کرده و به نوعی دچار تنبلی شده اند که این خود، مصیبت بزرگی است که آدمی را به خودفراموشی و نهایتاً خدافراموشی می کشاند. به همین دلیل قرآن و اهل بیتو بزرگان دین به شدت ما را از این امر برحذر داشته و در مقابل ما را به فعالیت و تلاش دعوت نموده اند تا با به کار بستن دستورهای حیات بخش اسلام به زندگی سعادتمند دو عالم دست یابیم؛ امری که جز با همت عالی به دست نمی آید. نگارنده با کوله باری از تجربه کار فرهنگی در ارتباط مستقیم با جوانان به این نتیجه رسیده است که یکی از عوامل اصلی شکوفا نشدن استعدادهای ناب جوانان ایرانی معضل تنبلی و سستی است که ریشه تمام بدبختی هاست.

از این رو برآن شدم تا با تحقیقی نسبتاً جامع و مفید و هرچند اندک، در بیداری جوانان این مرز و بوم نقشی ناچیز داشته باشم. امید آن دارم این اثر ناقابل مورد رضای حضرت حق و ائمه معصومین قرار بگیرد.