- دیباچه 1
- اشاره 4
- اشاره 4
- طَیّب 4
- حلال 6
- خَبیث 7
- طعام 8
- اشاره 16
- فوائد تغذیه و اخلاق 18
- اهمیت تغذیه و اخلاق 20
- رابطه اخلاق و طب 22
- 1. ترکیب انسان از روح و بدن 25
- اشاره 25
- 2. اصالت روح 26
- 3. تأثیرگذاری روح و بدن بر یکدیگر 27
- 4. اعتدال ( میانه روی) 31
- 5. تغییرپذیری اخلاق 39
- 6. تأثیر و تأثر (اثرگذاری و اثرپذیری) 47
- اشاره 58
- 1. فرزند و نسل 65
- 2. تأثیر غذای زن باردار در جنین 68
- 5. میوه «به»، شجاعت و اندوه 72
- 7. انگور و اندوه 74
- 8. گوشت و بداخلاقی 75
- 9. گوشت دُرّاج و خشم 76
- 11. گلابی جلا دهنده قلب 77
- 13. کدو و شادی 78
- 14. عسل جلا دهند قلب و شادی آور 79
- 15. سِدر، اندوه و وسوسه شیطان 80
- 16. عدس و رقت قلب 81
- 17.مویز و اندوه 82
- 20. تُرنج و دل نورانی 84
- 19. تَلبینه و غم 84
- 22. روغن زیتون و اخلاق نیکو 85
- 24. پُرخوری، قساوت قلب و خوابیدن فکر 86
- 26. غذای حرام و عدم درک حقایق 88
- 25. خوراک کم و اندیشه پاک 88
- 27. غذای پاک و دعای مستجاب 89
- 29. درد بی درمان 90
- تأثیر صفات اخلاقی بر بدن 91
- اشاره 91
- 4. عجله 94
6. سرکه و روشنی دل
امام صادق (علیه السلام) الْخَلُ یُنِیرُ الْقَلْبَ(1)؛
سرکه، دل را روشن می کند.(2)
امام صادق(علیه السلام) نِعْمَ الْإِدَامُ الْخَلُ یَکْسِرُ الْمِرَارَ وَ یُحْیِی الْقَلْبَ؛
سرکه، نیکو خورشی است. تلخه را می شکند، قلب را زنده می سازد.(3)
7. انگور و اندوه
یکی از پیامبران الهی از غم و اندوه [و افسردگی] به پیشگاه خداوند متعال شکایت کرد. خداوند متعال به او دستور داد که انگور بخورد.(4)
در برخی روایات اشاره به خوردن انگور سیاه شده است.
امام صادق (علیه السلام) وقتی آب فروکش کرد{ در طوفان زمان حضرت نوح } و استخوان ها روی زمین باقی ماند و حضرت نوح (علیه السلام) این استخوان ها را دید و
1- . واژه «قلب» درآیات و روایات معانی متعددی دارد؛ و برای درک بهتر احادیث، دقت و تأمل در معانی لغوی آن کارگشا است.
2- . بِحارالانوار، ج 63، ص 302.
3- . المحاسن، ج 2، ص 486.
4- . «شَکَا نَبِیٌّ مِنَ الْأَنْبِیَاءِ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ الْغَمَ فَأَمَرَهُ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ بِأَکْلِ الْعِنَبِ». کافی، ج 6، ص 351. دربرخی روایت به حضرت نوح(علیه السلام) اشاره شده است «إِنَّ نُوحاً (علیه السلام) شَکَا إِلَی اللَّهِ الْغَمَ فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ أَنْ کُلِ الْعِنَبَ فَإِنَّهُ یَذْهَبُ بِالْغَمِّ». المحاسن، ج 2، ص 548.