- دیباچه 1
- اشاره 4
- اشاره 4
- طَیّب 4
- حلال 6
- خَبیث 7
- طعام 8
- اشاره 16
- فوائد تغذیه و اخلاق 18
- اهمیت تغذیه و اخلاق 20
- رابطه اخلاق و طب 22
- اشاره 25
- 1. ترکیب انسان از روح و بدن 25
- 2. اصالت روح 26
- 3. تأثیرگذاری روح و بدن بر یکدیگر 27
- 4. اعتدال ( میانه روی) 31
- 5. تغییرپذیری اخلاق 39
- 6. تأثیر و تأثر (اثرگذاری و اثرپذیری) 47
- اشاره 58
- 1. فرزند و نسل 65
- 2. تأثیر غذای زن باردار در جنین 68
- 5. میوه «به»، شجاعت و اندوه 72
- 7. انگور و اندوه 74
- 8. گوشت و بداخلاقی 75
- 9. گوشت دُرّاج و خشم 76
- 11. گلابی جلا دهنده قلب 77
- 13. کدو و شادی 78
- 14. عسل جلا دهند قلب و شادی آور 79
- 15. سِدر، اندوه و وسوسه شیطان 80
- 16. عدس و رقت قلب 81
- 17.مویز و اندوه 82
- 20. تُرنج و دل نورانی 84
- 19. تَلبینه و غم 84
- 22. روغن زیتون و اخلاق نیکو 85
- 24. پُرخوری، قساوت قلب و خوابیدن فکر 86
- 26. غذای حرام و عدم درک حقایق 88
- 25. خوراک کم و اندیشه پاک 88
- 27. غذای پاک و دعای مستجاب 89
- 29. درد بی درمان 90
- تأثیر صفات اخلاقی بر بدن 91
- اشاره 91
- 4. عجله 94
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) خطاب به امام علی(علیه السلام)کدو بخور؛ زیرا هر کس آن را بخورد، خُویَش نیکو و رویَش شاداب می شود. آن خوراک من و پیامبران پیش از من است.(1)
14. عسل جلا دهند قلب و شادی آور
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) الْعَسَلُ شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ لَا دَاءَ فِیهِ یُقِلُ الْبَلْغَمَ وَ یَجْلُو الْقَلْبَ؛
عسل، شفای هر بیماری است و بیمار ای هم در آن نیست؛ بلغم را کم می کند و دل را جلا( و صفا) می دهد.(2)
امام علی (علیه السلام) الطِّیبُ نُشْرَهٌ وَ الْعَسَلُ نُشْرَهٌ وَ الرُّکُوبُ نُشْرَهٌ وَ النَّظَرُ إِلَی الْخُضْرَهِ نُشْرَه؛
بوی خُوش، یک تعویذ ( نشاط و شادی) است. عسل، یک تعویذ است. سواری، یک تعویذ است. نگریستن به سبزه یک تعویذ است.(3)
علامه مجلسی(4) می نویسد: «النشره؛ تعویذ»، آن چیزی است که غم و اندوه هایی را که خیال می کرده اند ناشی از جن و جن زدگی است، برطرف
1- . الدعوات، (راوندی) ص 154.
2- . مکارم الاخلاق، ص 166.
3- . نهج البلاغه، حکمت 400.
4- . «بیان النشره ما یزیل الهموم و الأحزان التی یتوهم أنها من الجن قال فی النهایه فیه أنه سئل عن النشره فقال هو من عمل الشیطان النشره بالضم ضرب من الرقیه و العلاج یعالج به من کان یظن أن به مسا من الجن سمیت نشره لأنه بها ینشر عنه ما خامره من الداء أی یکشف و یزال». بِحارالانوار، ج 63، ص 291.