مفاتیح الجنان بر اساس حروف الفبا صفحه 1206

نیایش پنجاه و سوم

ای پروردگار من، گناهانم زبانم را بند آورده اند و از گفتار عاجز آمده ام و یارای آنم نیست که عذری آورم یا حجتی اقامه کنم.

اسیر بلیه خویشتنم و در گرو اعمال خود. در وادی خطای خود سرگردانم و ندانم به کجا می روم، چونان مسافری از همه جا بریده و در راه مانده.

خود را در جایگاه گنهکاران ذلیل بر پای داشته ام، در جایگاه شوربختانی که در برابرت گستاخی کرده اند و وعده های عذابت را به چیزی نشمرده اند.

منزهی تو، ای خداوند. به کدام جرأت با تو گستاخی کردم؟ به دمدمه کدام فریب خود را در ورطه هلاکت افکندم؟

ای مولای من، می بینی که چسان لغزیده ام و به رو در افتاده ام، پس بر من رحمت آور و به حلم خود بر جهل من و به احسان خود بر بدکرداریم ببخشای،

که به گناه خود اقرار می کنم و به خطای خود معترفم. این دست من و این سر من که اکنون برای قصاص از نفس خود زاروار تسلیم کرده ام.

بار خدایا، بر پیری من و پایان یافتن روزگار من و نزدیک شدن اجل من و ناتوانی و بیچارگی من رحم کن.

ای مولای من، بر من رحمت آور آنگاه که نشان من از جهان بر افتد و نامم از میان آفریدگان محو شود و در زمره فراموش شدگان در آیم.

ای مولای من، بر من رحمت آور آنگاه که چهره ام و حالتم دگرگون شود:آن هنگام که پیکرم بپوسد و اعضایم پراکنده گردد و بند بندم